Συνεντεύξεις Ε. Μουρτζούκου - Συνέντευξη στην Αγγελική Νικολούλη

Η Ειρήνη Μουρτζούκου έχει κάνει αμέτρητες τηλεοπτικές εμφανίσεις και έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις. Ως σημείο αναφοράς μας έχουμε πάντα τις πρώτες δύο, μια σύντομη που παραχώρησε στην εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη και μια πιο εκτενή, την οποία παρακολουθήσαμε ζωντανά στην εκπομπή του Πέτρου Κουσουλού. Ακολούθησαν και πολλές άλλες, κατά την διάρκεια των οποίων προστέθηκαν ή άλλαξαν γεγονότα, παρουσιάστηκαν κι άλλα άτομα ως εμπλεκόμενα και υπήρξαν αντιφάσεις και ασυνέπειες κατά την αφήγηση των γεγονότων. Η τελευταία συνέντευξη παραχωρήθηκε στην εκπομπή Φως Στο Τούνελ στις 6/12/2024.

Κοινά στοιχεία

Στην συνέχεια παρατίθενται κάποια από τα κοινά στοιχεία που παρατηρούνται σε όλες της τις εμφανίσεις.

·         Οι τρόποι με τους οποίους (δεν) απαντάει

- Απάντηση ερώτησης με ερώτηση. Πολύ συχνά, και ιδιαίτερα στις δύσκολες ερωτήσεις, επιλέγει να απαντήσει με ερώτηση, συνήθως εστιάζοντας σε κάποιο άλλο σημείο και όχι σε αυτό για το οποίο ερωτήθηκε.

-Απάντηση με αλλαγή γλώσσας, η οποία ουσιαστικά δεν είναι απάντηση.

Παραδείγματα:

1)Ε: Είχατε κάνει δύο βιντεοκλήσεις. Ήτανε σύντομες βιντεοκλήσεις, λίγα λεπτά.

Α: Ναι, μιλάγαμε.

Η ερώτηση αφορούσε την διάρκεια των κλήσεων, ενώ η απάντηση αναφέρει το αυτονόητο. Κατά την διάρκεια οποιασδήποτε κλήσης οι άνθρωποι μιλούν. Αυτός άλλωστε είναι και ο κύριος σκοπός μιας κλήσης.

2)Ε: Σφουγγάριζες, σκούπιζες, τι έκανες;

Α: Σφουγγάριζα και σκούπιζα.

Στην συγκεκριμένη απάντηση παπαγαλίζει τα λόγια της ερώτησης, δίνοντας μια απάντηση η οποία δεν στέκει λογικά. Αυτό δεν φαίνεται να την προβληματίζει, καθώς έχει αναφέρει και τις δύο εκδοχές κατά καιρούς.

 

- Δεν ξέρω.

 Δεν ξέρω γιατί το κάνει/ έκανε αυτό.

Αυτές οι φράσεις επαναλαμβάνονται πολλές φορές. Ιδιαίτερα η δεύτερη είναι πιθανόν να αφορά στην ίδια και τις δικές της πράξεις.

• Διαφορετικές εκδοχές για τα ίδια συμβάντα.

Έχουν παρουσιαστεί τόσο από την ίδια όσο και από άλλα πρόσωπα που έχουν καταθέσει, πολλές διαφορετικές εκδοχές ακόμα και για γεγονότα φαινομενικά ασήμαντα, όπως  για παράδειγμα ποιος τηλεφώνησε στην κυρία που τους μετέφερε στο νοσοκομείο της Αμαλιάδας.

·         Άμεση ανταπόκριση σε αυτό που διαισθάνεται ότι θέλει ο άλλος να ακούσει.

Διαβάζει με ευκολία τις διαθέσεις των άλλων απέναντί της και – εκτός σπανίων εξαιρέσεων που την καταβάλλει κάποιο συναίσθημα – ανταποκρίνεται σε αυτό που περιμένει ο άλλος να δει ή να ακούσει. Δεν καταφέρνει να το κάνει πειστικά, και είτε δεν το αντιλαμβάνεται, είτε δεν την απασχολεί.

Το κύριο μέλημά της είναι να έχει μια απάντηση για όλα. Θα επανέλθουμε σε αυτό το σημείο.

·         Χρήση πρώτου πληθυντικού προσώπου

 «Εδώ δεν έχουμε καταλάβει εμείς τι έγινε.» Πολύ συχνά, ιδιαίτερα όσον αφορά στην περίπτωση του μικρού Παναγιώτη, επιδιώκει να παρουσιάσει μια εικόνα ενότητας με την οικογένειά του, ακόμα κι όταν είναι πια φανερό ότι οι σχέσεις έχουν διαταραχθεί.

Δεν θέλει να στέκεται μόνη σε πολλές περιπτώσεις. Αναζητά την ασφάλεια του πλήθους για να πείσει το ακροατήριό της.

·         Έντεχνα και πλαγίως αφήνει να δημιουργηθούν στο μυαλό του κοινού άλλα ενδεχόμενα τα οποία ίσως χρησιμεύσουν στο μέλλον.

Π.χ. «φάγαμε ψάρι, μεγάλο παιχνίδι»

·         Ασάφεια σε όλες τις αναφορές σε χρόνο, με ταυτόχρονη μεγάλη σημασία σε λεπτομέρειες , ακόμα και για περιστατικά που συνέβησαν πριν δέκα χρόνια.

Ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να αποτυπωθεί στο νου μας ως και την τελευταία λεπτομέρεια, το προσδοκώμενο όμως είναι οι λεπτομέρειες αυτές να περιγράφονται με συνέπεια και σταθερότητα και να μην αλλάζουν ανάλογα με τα εκάστοτε δεδομένα.

Για παράδειγμα, στις πρώτες συνεντεύξεις, όσον αφορά στο θάνατο της μικρής της αδελφής, η εξιστόρηση ξεκινά με τα τέσσερα παιδιά να κοιμούνται μαζί στο κρεβάτι, κατέθεσε μάλιστα και την σειρά με την οποία είχαν ξαπλώσει, τονίζοντας ότι ο μικρός της αδελφός ήταν ανάμεσα σε αυτήν και το μωρό. Στην τελευταία συνέντευξη, η ίδια δεν ήταν καν στο δωμάτιο. Το μωρό ήταν μόνο του.

·         Συνέπεια και επιμονή στην ώρα 10.30

Η μόνη συνεπής αναφορά σε χρονική στιγμή είναι η αναφορά σε αυτή την ώρα. Την πιστεύουμε. Κάτι συνέβη εκείνη την ώρα.

·         Σκόπιμη ασάφεια και παράλειψη λεπτομερειών σε βασικά περιστατικά, οι οποίες εμφανίζονται στη συνέχεια σε άλλες συνεντεύξεις ως δήθεν διευκρινίσεις, ανάλογα με το τι φαντάζει χρήσιμο εκείνη την στιγμή. Αυτή είναι μια στάση που εντοπίζεται και σε άλλους εμπλεκόμενους στην υπόθεση και είναι εύκολα παρατηρήσιμη αν συγκρίνει κάποιος τις πρώτες συνεντεύξεις με τις υπόλοιπες.

·         Αναιρεί με ευκολία γεγονότα που έχει περιγράψει ως πραγματικά στις αρχικές της δηλώσεις ακόμα κι αν ερωτηθεί γι’ αυτά. Μέχρι στιγμής βέβαια, δεν έχει επιμείνει κανείς ιδιαίτερα σε αυτά τα σημεία, ίσως όμως να μην είναι καθήκον του δημοσιογράφου να το κάνει αυτό.

·         Ο χρόνος απάντησης είναι συνήθως πολύ μικρός, κάτι που δείχνει παρορμητισμό και σιγουριά για την εικόνα που θέλει να παρουσιάσει, ακόμα κι όταν είναι εμφανές ότι δεν καταφέρνει να πείσει. Δεν την νοιάζει τόσο να πείσει, όσο να απαντήσει και να συνεχίσει το αφήγημά της.

·         Καμία ανάληψη ευθύνης, παρουσιάζεται  πάντα ως θύμα των περιστάσεων ή των πράξεων των άλλων ανθρώπων.

·         Εκτόξευση απειλών, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

·         Παντελής έλλειψη αξιόπιστης άρνησης κατηγορίας, παρά τις αμέτρητες τηλεοπτικές εμφανίσεις και συνεντεύξεις.

Παράδειγμα:

Ε: Όμως το παιδάκι αυτό φαίνεται ότι πέθανε από ασφυξία. Κάποιος του στέρησε το οξυγόνο.

Α: Εγώ δεν το πιστεύω αυτό.

Καταλήγοντας:

Στον λόγο της παρουσιάζονται όλοι οι δείκτες παραπλάνησης και απόκρυψης πληροφοριών, πολύ περισσότερο όμως, παρουσιάζονται στοιχεία της προσωπικότητάς της τα οποία ενδεχομένως να είναι πολύ χρήσιμα για την διερεύνηση της υπόθεσης.

Η σκόπιμη ασάφεια που παρατηρήθηκε από την αρχή είναι πάντα πολύ χρήσιμη σε όσους επιχειρούν να παραπλανήσουν και χρησιμοποιείται πολύ συχνά.

Είναι πολύ ικανή να διαβάζει τα πρόσωπα των ανθρώπων με τους οποίους συνδιαλέγεται και να ανταποκρίνεται άμεσα σε αυτό που θεωρεί ότι απαιτείται κατά περίπτωση, είτε πρόκειται για συναισθήματα, είτε για δηλώσεις. Δεν τα καταφέρνει πάντα να πείσει, αλλά προσπαθεί κάθε φορά με την ίδια ένταση. Ο σχεδόν μηδενικός χρόνος απόκρισης είναι βασικό στοιχείο της στάσης της.

 Υπάρχει περιφρόνηση για το ακροατήριο της, όποιο κι αν είναι αυτό, κάτι σύνηθες στη συμπεριφορά ατόμων με ανάλογα στοιχεία προσωπικότητας. Αισθάνεται την σιγουριά ότι μπορεί να χειριστεί τους πάντες. Το μοναδικό συναίσθημα που εκφράζεται είναι θυμός, υπάρχουν βέβαια και ίχνη ενοχής όπως σε κάθε προσπάθεια παραπλάνησης.

Αυτή είναι μια συμπεριφορά στην οποία είναι πολύ εξασκημένη γιατί έχει διαμορφωθεί και παγιωθεί κατά την παιδική της ηλικία.