Υπόθεση Πάτρας- Συνέντευξη γονέων- 2ο μέρος

 

Ακολουθούν αποσπάσματα από την συνέντευξη που πήρε από τους γονείς στην υπόθεση της Πάτρας ο δημοσιογράφος κ. Σόμπολος. Είναι μια εξαιρετική συνέντευξη και πολύ σημαντική για την ανάλυση, καθώς είναι η πρώτη φορά που μιλούν οι γονείς.

With special thanks to Chris Woodruff for all his invaluable insight and advice.

 

7.41

Μετά έρχεται η περίπτωση της Τζωρτζίνας. Κάποιες μέρες μετά, περίπου 15-20,(..) κοιμόμαστε μαζί. Και πετάγεται στον ύπνο της. Σαν σπασμοί κάπως, όπως τρέμουμε στον ύπνο μας, όπως κοιμόμαστε και τρέμουμε. Εγώ την ξύπνησα, γιατί κοιμόταν, και, δεν το είχε καταλάβει. Της λέω, τι έγινε; Μου λέει, κάποιο όνειρο. Ξανακοιμάται. Το ξανακάνει. Κι ανοίγω τα φώτα. Γιατί είχε σκοτάδι. Λέω παιδί μου τι έπαθες; Την είδα λίγο μελανιασμένη εδώ. Της λέω τι έπαθες παιδί μου; Μου λέει, μαμά γιατί τρέμω; Τι έχω πάθει; Φοβόταν γιατί το περιστατικό με την μπέμπα έγινε μπροστά στα μάτια της. Όταν ξύπνησε είδε ένα παιδί που είχε φύγει απ’ τη ζωή και ήταν, η Τζωρτζίνα ήταν ένα πανέξυπνο παιδί. Το οποίο καταλάβαινε τα πάντα.

Δ: είχε καταλάβει δηλαδή πως η αδελφή της

Π: Εννοείται, εννοείται

Μ: Και είχε δει και τις δύο αδελφές της… εκεί που έπρεπε να τις δει, στο τελευταίο αντίο…. Και… την… απ’ το φόβο μας και μόνο, την πήγαμε στο νοσοκομείο. Η Τζωρτζίνα, όταν ε, την ρώτησε η αδελφή μου για να την, για να αποφύγουμε το νοσοκομείο, εεεε, νομίζαμε ότι είναι ο φόβος της……… Μας είπε ότι πονάει η κοιλιά μου πολύ κι έχω εδώ στην πλάτη μου μια βόμβα. Σαν να σκάει. Οπότε θέλω να πάω στον γιατρό. Εμείς προσπαθήσαμε να την πείσουμε …. Ότι ρε παιδί μου μήπως το παραλές, μήπως έχεις φοβηθεί, όχι, θέλω να πάω στον γιατρό. Η Τζωρτζίνα φοβόταν τους γιατρούς. Κι αυτό εμένα μου, μου έκανε μεγάλη περιέργεια που ζήταγε να πάει στον γιατρό. Κι έτσι την πήγαμε στο Καραμανδάνειο. Τις πρώτες μέρες της εισαγωγής της έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις. Αλλά μας είπανε ότι είναι ψυχολογικό. Δεν έβρισκαν κάτι….. Και μας είπανε, θα πάρετε εξιτήριο. Δεν προλαβαίνουν να το πουν, δηλαδή δεν φτάσανε μέχρι την πόρτα οι γιατροί και έκανε εμετό…. Μας λένε δεν θα φύγετε προφανώς. Και κάνουν άλλες εξετάσεις και μας λένε ότι έχει γαστρεντερίτιδα. Ωραία, πολύ ωραία, κάνουνε τα απαραίτητα, κόβουνε την σίτιση, βάζουνε ορούς, δίνουνε τα απαραίτητα φάρμακα, το παιδί όμως ξύπνησε στον ύπνο του πάλι… και πνιγόταν… μελάνιαζαν, τα χείλη της και πνιγόταν, και έλεγε, γιατί η Τζωρτζίνα ήταν ένα παιδί το οποίο, ήταν στην ηλικία που μπορούσες να συνεννοηθείς. Έλεγε, δεν μπορώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω, μαμά τους γιατρούς, μαμά δεν μπορώ. Τους φώναζα. Ερχόντουσαν. Της βάλαμε ένα οξύμετρο. Βλέπαμε τους παλμούς. Ανεβασμένους πολύ. 150, 147, οξυγόνο κατεβασμένο. Τι έχει; Κάνουνε πάλι τις απαραίτητες εξετάσεις, αρχίζει μια βρογχοπνευμονία. Ανεβάζει έναν πυρετό τύπου 37,5 -37,6 (…) ήρεμη. Κα, έρχεται λόγω κόβιντ δεν μπορούσαμε να είμαστε δύο. Αυτό θέλω να το εξηγήσω γιατί τονίζεται ότι πάντα ήταν η μαμά. Θεωρώ ότι καμία μαμά δεν θα άφηνε το παιδί της στο νοσοκομείο…….. έτσι;….. καμία μαμά δεν θα άφηνε το παιδί της στο νοσοκομείο για να κάθεται σπίτι της. Και να είναι ο μπαμπάς, η γιαγιά, η αδελφή, η ξαδέλφη. Οπότε, το θεωρώ, ανόητο. Επίσης θέλω να συμπληρώσω ότι, δεν νομίζω σε κανένα νοσοκομείο να έχει ένας ασθενής ένα γιατρό κι ένα νοσηλευτή από πάνω του. Έχει τονιστεί και αυτό. Δεν ήταν παρουσία γιατρών. Μα πως θα είναι παρουσία γιατρών; Όλοι ξέρουμε τι γίνεται. Και εκείνοι απ’ την πλευρά τους και εμείς σαν πολίτες απ’ την δική μας. Οπότε το θεωρώ ανόητο, και αυτή την έμφαση που δίνεται, στο μόνη της και στο στους γιατρούς. Παρένθεση όλο αυτό. Γίνεται η εξέταση, βγαίνει η βρογχοπνευμονία, η αρχή μάλλον της βρογχοπνευμονίας, και μπαίνουν αντιβιώσεις. Η Τζωρτζίνα, εγώ έφυγα από το νοσοκομείο, ήρθα εδώ να κάνω ένα μπάνιο, να ηρεμήσω, να κοιμηθώ, γιατί παράλληλα έγιναν κι εξετάσεις οι οποίες έπρεπε να έχει στέρηση ύπνου, και ως λογικό, δεν κοιμόμουν. Ήμουνα δίπλα της να παρακολουθώ το οξυγόνο της. Έμεινε με τον μπαμπά της, ήτανε καλά, καλά… ήτανε, ήταν πεσμένη ψυχολογικά, σαν κάτι να να ’νιωθε. Δεν ήταν η Τζωρτζίνα που ξέραμε.

Π: ένα παιδί που ήτανε συνέχεια ζωηρό, και….. όπως έχουνε παίξει όλα τα βίντεο στην τηλεόραση….  Πλέον, και δεν σταματάνε, το έχετε παρακολουθήσει όλοι πώς ήτανε. Μέσα στη χαρά, μέσα στο χορό, δεν καθότανε καθόλου. 12.55

13.08

Δ: Και μετά;

Μ: Και μετά, ενώ κοιμάται… πέφτω εδώ στον ώμο της …. Και γυρνούσε και με κοιτούσε συνέχεια. Μαμά κοιμάσαι; Μαμά κοιμάσαι; Αυτή η ερώτηση της μου θύμισε το περιστατικό της Μαλένας. Γιατί η Μαλένα για κάποιο περίεργο τρόπο, έδιωχνε τον μπαμπά της από το νοσοκομείο και ήθελε να κοιμηθώ…. Τώρα ένστικτο;….. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Εεε, έκανα πως κλείνω τα μάτια μου, και έτσι χαλάρωσε και κοιμήθηκε. Εγώ ξύπνησα. Εεεε, εκεί μίλαγα με μια οικογενειακή μας φίλη στο τηλέφωνο όση ώρα η Τζωρτζίνα κοιμόταν και σε κάποια στιγμή της λέω ότι αυτό το μηχάνημα τέλος πάντων εδώ, το οξύμετρο, το βλέπω και πάλι ανεβαίνει, αρκετά, θέλω της λέω να πάω να φωνάξω τους γιατρούς γιατί το οξυγόνο δεν το βλέπω καλά. Παρένθεση σ’ όλο αυτό, η Τζωρτζίνα είχε γυαλάκια εδώ, είχε οξυγόνο. Δηλαδή της το’ χαν μόνιμα, γιατί; Γιατί, ενώ έπεφτε, ανέβαινε μόνο με την υποστήριξη. Οπότε, όταν το έβγαζαν, έπεφτε. Αλλά, δεν μπορούσα να το εξηγήσω.

Π: Το είχαμε στηρίξει πάνω στη…

Μ: στη βρογχοπνευμονία. Ακριβώς. Και ξαφνικά, ξυπνάει, σηκώνεται, και μου λέει, χχχχχ και πέφτει πίσω……………….. Κι εγώ είμαι πανικόβλητη, βγαίνω φωνάζω τους γιατρούς, για καλή μου τύχη ήτανε στον διάδρομο εκείνη την στιγμή, κι έρχονται κατ’ ευθείαν. Έγινε η ανάνηψη, έγινε υπερπροσπάθεια, 55 λεπτά, ούτε 8, ούτε 9, ούτε 10. Το πρωτόκολλο είναι 45 απ’ ότι έμαθα κι αυτοί έκατσαν 55 μέσα. Και το παιδί το επανέφεραν. Το επανέφεραν στη ζωή, αλλά… αυτή, αυτό το επεισόδιο που είχε της έφερε αυτό το προβληματάκι το πρόβλημα που είχε μετά.15.30

15.50

Π: Κι όλα κυλούσαν ομαλά.

32.58

 Π: Και το παιδί απεβίωσε. Εγώ ήμουνα στο δρόμο εκείνη την ώρα γιατί ανέβαινα στην Αθήνα πάλι γιατί έπρεπε, είχα επιστρέψει για την δουλειά μου και ξανανέβαινα, ήταν Σάββατο……..(παύση) και δυστυχώς….

Μ: Οι γιατροί μπήκαν μέσα στην αρχή του επεισοδίου. Το παιδί δεν είχε καταλήξει. Εγώ έξω την άκουσα κάποια στιγμή που φώναξε.  (παύση) Όμως δεν τα κατάφερε.

Ο πατέρας παρακάμπτει την ερώτηση του δημοσιογράφου σχετικά με το πώς αντέχουν αυτό που έχει συμβεί κάνοντας μια παρένθεση στην οποία μιλάει για τους γονιδιακούς ελέγχους.

35.50

Μ: Βέβαια ψάχνουν αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό τα πιο σπάνια, σπανιότατα γονίδια, τα οποία, από την ενημέρωση που είχαμε και προχθές, υπάρχει περίπτωση και να μην βρεθεί. Να είμαστε οι πρώτοι. Βέβαια εξετάζουνε και…

Π: Που δεν θέλουμε να είμαστε οι πρώτοι, που δεν θέλουμε.

Μ: Θέλουμε από την άποψη ότι, εμάς τα παιδιά μας χάθηκαν. Τουλάχιστον θα σωθούν.

38.00

Δ: Πώς ήταν η ζωή σας, για πείτε μας τα τελευταία τρία χρόνια πώς ήταν η ζωή σου Ρούλα για παράδειγμα, απ’ την στιγμή που ξεκινάνε τα προβλήματα.

Μ: Ναι, ε, έφυγε η Μαλενίτσα, ε, υπήρχε η Τζωρτζινούλα όμως πίσω.

Π: Πάντα υπήρχε ένα παιδί πίσω. Πάντα υπήρχε η Τζωρτζίνα πίσω.

Δ: Είναι θετικό αυτό…

Π: Εννοείται ότι είναι θετικό.

Δ: για την ψυχική σας δύναμη;

Μ: ήταν η δύναμή μας.

Π: Θα σας το θέσω διαφορετικά. Όταν έφυγε η Μαλένα η Ρούλα ήταν σε μια… πολύ άσχημη κατάσταση, κι ερχόταν το παιδί και της έλεγε, μαμά, κοίτα εγώ με τον μπαμπά δεν κλαίμε, σήκω. (παύση) τι άλλο να σου πω γι’ αυτό το παιδί….. όπως ήταν η κατάσταση. Δεν μπορούσαμε δηλαδή να του στερήσουμε το οτιδήποτε απ’ την καθημερινότητα του επειδή εμείς ήμασταν χάλια.

Μ: Και τώρα θα βγουν πολλοί και θα πουν, μα ήσασταν χάλια, μα χάσατε τα παιδιά σας, μα μπορούσατε να βγείτε έξω, μα μπορούσατε να βγείτε, να τραγουδήσει ο Μάνος, μα μπορούσατε να πάτε εκδρομή, μα, μα γιατί να σταματήσει η ζωή μας αφού έχουμε ένα παιδί;

Π: Και δεν θα κάτσουμε να απολογηθούμε το γιατί πήγαμε το ταξίδι και πού πήγαμε, και για ποιο σκοπό πήγαμε, γιατί κανείς δεν μπορεί, (χαμογελά) δεν θέλουμε να βγει άλλο στη δημοσιότητα, έχει καταντήσει σήριαλ η ζωή μας. Από μια, από τρεις θανάτους, εκτός ότι δεν σε αφήνουν να θρηνήσεις τα παιδιά σου, και μην με ρωτήσεις πώς το περνάω όλο αυτό γιατί ακόμα δεν το έχω περάσει

Μ: Ακριβώς

Π: Δεν μας έχουν αφήσει να περάσουμε κάτι, κοιτάμε να διαχειριστούμε αυτή την κατάσταση (δείχνοντας την Ρούλα) τώρα, όχι το παιδί μας που έφυγε, κι να μάθουμε τις αιτίες. Έχουμε φτάσει σε τόσο τραγικές καταστάσεις. Στη χώρα που ζούμε.

[….]

40.00

Δ: Οπότε αναγκαστικά η Ρούλα ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ήταν ο βράχος του σπιτιού, δίπλα στο παιδί, στα παιδιά,

Μ: Ναι, βέβαια.

Δ: είτε στο σπίτι είτε στο νοσοκομείο, σωστά;

Μ: Φυσικά.

Π: Πάντα κολώνα στα παιδιά. Και στο σπίτι. Δεν θα ‘βλεπες ποτέ ένα σπίτι βρώμικο, δεν θα ‘βλεπες ποτέ ένα παιδί βρώμικο, τα πάντα ήτανε στην εντέλεια, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας αυτό, ειδικά από όσους μας ξέρουνε….

M: Και έρχομαι στη θέση να απολογηθώ… για πράγματα τα οποία δεν μπορεί, όχι να τα ξεστομίσω, δεν μπορεί, όχι επειδή είμαι εγώ. Ε, ο κόσμος ακούει καθημερινά τι γίνεται γύρω μας, δεν διαφωνώ με την οργή του κόσμου, γιατί προφανώς υπάρχουν κι εγκλήματα. Προφανώς υπάρχουν κι εγκληματίες. Δεν είμαστε όλοι όμως.

- Δ: Ρούλα εσύ, έχεις σχέση με τον θάνατο των παιδιών σου;

-Ρ: Θα απαντήσω μόνο και μόνο για… γιατί έχω ακούσει πάρα πολλά. Κανένας όμως δεν ήρθε ποτέ, μα ποτέ, να με ρωτήσει, ε, σ’ ένα σπίτι το οποίο υπήρχαν τα παιδιά και υπήρχε όλη αυτή η ευτυχία,  πώς ζω εγώ τώρα, μέχρι τώρα  ζούσα για την Τζορτζίνα, πώς ζω εγώ από τις 29 του μήνα, με τις φωτογραφίες αυτές και μ’ αυτό που μου έμεινε από την Τζορτζίνα… Αυτό μου έμεινε… Πώς θα πείραζα εγώ τα παιδιά μου; Τα γέννησα, τα μεγάλωσα. Ήμουνα δίπλα τους… Με τι λογική; Δεν υπάρχει λογική σ’ αυτό.

Δ: Μάνο εσύ αν δεν ήξερες την Ρούλα, σαν χαρακτήρα, σαν άνθρωπο, ή αμα δεν είχες ζήσει την προσπάθεια, την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε όλα αυτά τα χρόνια δίπλα στα παιδιά σας, ακούγοντας όλα αυτά στις τηλεοράσεις, στα μέσα ενημέρωσης, θα είχες, θα σου είχαν μπει αυτό που λέμε λαϊκά ψύλλοι στ’ αυτιά;

Μ: Θα σου μιλήσω έξω απ’ τα δόντια …. Σε αυτή την περίπτωση, γιατί υπάρχει μεγάλη οργή από μένα σ’ ‘όλα αυτά. Τα οποία έχουμε ήδη ξεκινήσει να κινούμαστε νομικά… προς αυτά. Πολλοί δημοσιογράφοι, για ένα κομμάτι ψωμί, πέσανε πολύ χαμηλά….. Είπανε πάρα πολλά, χωρίς να ξέρουνε. Κάτσανε και βρήκανε ψύλλους στα άχυρα, που… μόνο επίπεδο ρίχνουνε… δημοσιογραφικό. Ένας δημοσιογράφος άμα θέλει να κάνει καλά την δουλειά του πρώτα ερευνεί (sic)και μετά λέει…. Δεν κάθεται να βγάλει στην φόρα ανακρίβειες….

Μ: Τύπου ότι μπορεί να πειραχτεί ο απινιδωτής.

Δ: Αυτό ήθελα να ρωτήσω, έχεις επέμβει Ρούλα στον απινιδωτή του παιδιού σου;

Π: (χαμογελαστά) ναι…

Π: Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε, άσε με να μιλήσω εγώ σ’ αυτό το θέμα γιατί, έχω φτάσει… Για να ξεκαθαρίσουμε αυτό το θέμα που, που κοροϊδεύεται τόσες μέρες, γιατί έχουνε βγει αξιότιμοι καρδιολόγοι 43.08……………

[…]

43.43

Μ: Επίσης να ξεκαθαριστεί, γιατί ειπώθηκε ότι ο απινιδωτής έγραψε την τελευταία βραδυκαρδία της Τζωρτζίνας. Η Τζωρτζίνα είχε κάνει άλλες 50, 100 βραδυκαρδίες σε όλα αυτά τα επεισόδια. Λοιπόν, ο απινιδωτής έπιασε την τελευταία βραδυκαρδία. Η βραδυκαρδία ήταν αποτέλεσμα της πτώσης του οξυγόνου…. Την οποία αιτία, ευελπιστούμε να την μάθουμε τώρα. Έτσι; Εξωγενής παράγοντας λοιπόν να κάνει βραδυκαρδία απ’ ότι ειπώθηκε, μπορεί να υπάρξει. Τώρα πώς, γιατί και τα λοιπά, πιστεύω ότι θα μας το λύσουνε κι αυτό το κομμάτι.

[….]

45.00

(Μιλώντας για τις σπουδές της)

Μ: δεν θεωρώ ότι κάποιος άνθρωπος που, ε, του αρέσει αυτό, σκοτώνει κιόλας. Δηλαδή τι σημαίνει; Δηλαδή ένας άνθρωπος δεν πρέπει να σπουδάσει γιατρός, δεν πρέπει να σπουδάσει ιατροδικαστής, γιατί παράλληλα αν σπουδάσεις ιατροδικαστής ή εγκληματολόγος έχεις το άλλοθι του μπορώ να σκοτώσω.

[…]

Στην εγκληματολογία δεν σου διδάσκουν πώς να σκοτώνεις. Σου διδάσκουν πώς θα εξιχνιάσεις ένα έγκλημα.

[….]

Δ: Ρούλα, έχουν συμβεί όσα έχουν συμβεί στη ζωή σου. Εσύ πώς διαχειρίστηκες μετά τα απανωτά χτυπήματα, αυτά τα τρία απανωτά χτυπήματα τη ζωή σου; Έφτασες δηλαδή σε κάποιο σημείο, θέλω να πω, στο σημείο να πεις ότι δεν μπορώ άλλο, δεν θέλω να ‘μια με τον Μάνο, δεν θέλω την ζωή μου, πέρασαν τέτοιες σκέψεις απ’ το μυαλό σου; Είχες τέτοιες σκέψεις; Είχες συνέχεις το μυαλό σου στο τι κάνω τώρα με την Τζωρτζίνα πώς αντέχω,

Μ: Η Τζωρτζίνα, η Τζωρτζίνα ήτανε πάνω απ’ όλους κι από όλα. Κι από την μεριά μου κι από την μεριά του Μάνου. Βέβαια, με τόσα που έχουμε περάσει, σαν οικογένεια μπορεί και κάποια στιγμή να… είχαμε κι εμείς τα προβλήματά μας. Και ξεκαθαρίζω και τονίζω πάλι δεν σημαίνει ότι μια οικογένεια όταν έχει τα προβλήματά της δεν σκοτώνει τα παιδιά της. Για κανένα λόγο. Ούτε για να φέρει τον άντρα πίσω, ούτε για να φέρει τη γυναίκα πίσω, ούτε τίποτα από όλα αυτά που έχω ακούσει. Είναι δύσκολο και για τους δυο μας αυτό το πράγμα, είναι μη διαχειρίσιμο, όμως υπήρχε η Τζωρτζίνα. Το τονίζω αυτό. Αν χανόμασταν εμείς το παιδί μας τι θα γινόταν; Οπότε, υπήρχε η Τζωρτζίνα. Τώρα που έφυγε η Τζωρτζίνα αν με ρωτάς, δεν μ’ έχουν αφήσει να σκεφτώ. Από τις 29 του μήνα μέχρι τώρα το μόνο που ακούω είσαι φόνισσα, είσαι δολοφόνος, τα σκότωσες, έχεις το τέλειο έγκλημα… εντάξει, πόσο;

Δ: Κι έχεις να διαχειριστείς και τον Γολγοθά τον δικό σου, της απώλειας των παιδιών σου.

Μ: Φυσικά.

Δ: Μάνο για πες μου, εσύ πώς είσαι, δηλαδή απ’ τις 29 του μήνα κι έπειτα άρχισε το κομμάτι των όσων ακούγονται

Π: Δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε αυτό το κομμάτι. Αυτό το κομμάτι δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε καθόλου.(παύση) Γιατί έχουμε φτάσει στο αμήν με αυτό το κομμάτι. Έφτασα σε σημείο να ανεβάσω πίεση. 30 χρονών. Να είμαι με ένα πονοκέφαλο 7 μέρες, να κάθομαι να ασχολούμαι με την κάθε εκπομπή τι θα πει, με τον κάθε ανίδεο τι θα πει, που έχουνε γεμίσει παραπληροφόρηση τα πάντα, να διαχειριστώ τι; Να διαχειριστώ αυτό που γίνεται, να διαχειριστώ την απώλεια των παιδιών μου, τι να πρωτοδιαχειριστώ; Απάντησε μου. Υπάρχει κάτι που μπορείς να διαχειριστείς απ’ όλα αυτά; Εσύ τι θα διαχειριζόσουνα πρώτος; Να κοιτάξεις να διασφαλίσεις την μάνα των παιδιών σου, από αυτά που ακούγονται; Να θρηνήσεις τα παιδιά σου; Να πας να φτιάξεις το μνήμα των παιδιών σου;

57.44

Π: Κι ο μόνος λόγος που βγαίνουμε σε σένα και δεν θα βγούμε και σε άλλη εκπομπή, να το τονίσουμε αυτό, επειδή συνέχεια παίρνουνε τηλέφωνα και ενοχλούνε, είναι για να πούμε, να ακουστεί η αλήθεια, να ακουστεί ότι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα και να τελειώσει εδώ όλο αυτό. Δεν είχαμε σκοπό ούτε να βγούμε πουθενά, κι ούτε να ξαναβγούμε πουθενά. Δεν θέλουμε άλλη δημοσιότητα.

58.29

Π: Και στο τονίζω έχουμε ξεκινήσει ήδη νομικές διαδικασίες. Τους δικηγόρους μας δεν τους έχουμε βάλει για μας.

Μ: Ούτε γιατί είμαστε ένοχοι.

Π: Ούτε γιατί είμαστε ένοχοι. Τους έχουμε βάλει για όλο αυτό που γίνεται. Τώρα.

59.00

Δ: Την ζωή σας πώς την βλέπετε από δω και πέρα;

Π: Δεν μπορεί να σου απαντήσει. Δεν μπορεί να σου απαντήσει κανένας σε αυτό. (παύση) Θέλουμε να τελειώσει όλο αυτό και να δούμε πως (ακατάληπτο)

Μ: Θα πάρουμε τις απαντήσεις μας και η ζωή …. Να δούμε πώς θα κυλήσει από εδώ και πέρα.

1.00.32

Δ: Βλέποντας κάποιος τον αριθμό των παιδιών καταλαβαίνει πως τα παιδιά σας τα αγαπάτε, τα αγαπούσατε, τα θέλατε. Δεν είναι ότι κάνατε ένα παιδί. Τρία ήρθαν στη ζωή, ένα που αναγκαστήκατε να διακόψετε, άρα  αγάπη είναι δεδομένη ότι υπάρχει ή υπήρχε.

Π: Αγάπη,  δεν στο, δεν στην, ε, διευκρινίσουμε εμείς. Υπάρχουνε άτομα να στην διευκρινίσουνε, προς τα παιδιά μας. (παύση) Και πόσο τα αγαπούσαμε, και πόσο τα φροντίζαμε και πόσο τρέχαμε γι’ αυτά. Αυτά μας δίναν την χαρά. Μέσα σ’ αυτό το σπίτι…. Και γενικά στη ζωή μας. Μην ξεχνάς ότι εγώ έγινα γονιός 20 χρονών. …..  Η Ρούλα ήταν 23 τότε. Μεγαλώσαμε μαζί τους. Δεν είναι ότι…. Η Τζωρτζίνα ήταν το πρώτο παιδί και μεγαλώσαμε, μας έκανε….

Μ: γονείς

Π: γονείς, μας έκανε να ενηλικιωθούμε στην ουσία, να μεγαλώσουμε μαζί του, να μάθουμε πράγματα, μάθαμε πώς είναι η αγάπη η πραγματική, απ’ αυτό το παιδί… και μετά ακολούθησαν και τα υπόλοιπα.

ΑΝΑΛΥΣΗ

7.41

Μ : Μετά έρχεται η περίπτωση της Τζωρτζίνας. Κάποιες μέρες μετά, περίπου 15-20,(παύση) κοιμόμαστε μαζί. Και πετάγεται στον ύπνο της. Σαν σπασμοί κάπως, όπως τρέμουμε στον ύπνο μας, όπως κοιμόμαστε και τρέμουμε.

1. Η αφήγηση συνεχίζεται σε ενεστώτα χρόνο.

2.Το συμβάν παρουσιάζεται σαν κάτι κοινό και σύνηθες.

Η μητέρα εισάγει στον λόγο της την λέξη «τρέμω». Μια πιθανή αιτία για να τρέμει κανείς είναι ο φόβος. Το σημειώνουμε και συνεχίζουμε.

 

Εγώ την ξύπνησα, γιατί κοιμόταν, και, δεν το είχε καταλάβει. Της λέω, τι έγινε; Μου λέει, κάποιο όνειρο. Ξανακοιμάται. Το ξανακάνει. Κι ανοίγω τα φώτα. Γιατί είχε σκοτάδι. Λέω παιδί μου τι έπαθες; Την είδα λίγο μελανιασμένη εδώ. Της λέω τι έπαθες παιδί μου; Μου λέει, μαμά γιατί τρέμω; Τι έχω πάθει;

3. Εγώ την ξύπνησα, γιατί κοιμόταν, και, δεν το είχε καταλάβει

Αυτή η πρόταση είναι σε αόριστο χρόνο κι αυτό την κάνει πιο αξιόπιστη. Βλέπουμε για άλλη μια φορά πως το άτομο είναι ικανό να μιλήσει σε αόριστο χρόνο.

- γιατί κοιμόταν: περιττή λεπτομέρεια

 

- αν το παιδί δεν ξύπνησε και ήταν κάτι που περιγράφεται ως φυσιολογικό αφού λέει όπως τρέμουμε στον ύπνο μας, γιατί την ξύπνησε;

4.  Κι ανοίγω τα φώτα. Γιατί είχε σκοτάδι.

- Επιπλέον περιττή πληροφορία. Δεν ανοίγει κανείς τα φώτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι.

5. Την είδα λίγο μελανιασμένη εδώ.

Το άτομο επιστρέφει στον αόριστο. Αυτή είναι μια αισθητηριακή περιγραφή η οποία είναι αξιόπιστη και προέρχεται από την εμπειρική μνήμη.

Πολλές φορές παρατηρείται αισθητηριακή περιγραφή σε δηλώσεις ή καταθέσεις, όπως «άκουσα το όπλο να εκπυρσοκροτεί» ή « είδα το άτομο χτυπημένο στο πάτωμα». Αυτός που κάνει την δήλωση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο υπαίτιος αυτών που περιγράφει, απλά παραλείπει το μέρος των γεγονότων που θέλει να αποκρύψει. Η πρόταση είναι αξιόπιστη, εξετάζεται όμως μέσα στο γενικό πλαίσιο των γεγονότων.

6.  Μου λέει, μαμά γιατί τρέμω; Τι έχω πάθει;

- Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ατόμου το παιδί δεν είχε καταλάβει τίποτα. Αφού την ξύπνησε ρωτάει τι έχει πάθει.

Υπάρχει κάτι που δεν αναφέρεται εδώ; Πώς ένα παιδί που κοιμάται χωρίς αντίληψη πως κάτι συμβαίνει, φτάνει στο σημείο να ρωτάει τι έχει; Υπάρχει κάποιο χρονικό κενό στην αφήγηση;

Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα να μην συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά, καθώς ο χρόνος της αφήγησης είναι ενεστώτας.

- Παρατηρούμε πως η μητέρα δεν χρησιμοποιεί το ρήμα «ρωτώ», αλλά το «λέω», κάτι που ίσως είναι ενδεικτικό της προσωπικότητάς της.

 

 Φοβόταν γιατί το περιστατικό με την μπέμπα έγινε μπροστά στα μάτια της. Όταν ξύπνησε είδε ένα παιδί που είχε φύγει απ’ τη ζωή και ήταν, η Τζωρτζίνα ήταν ένα πανέξυπνο παιδί. Το οποίο καταλάβαινε τα πάντα.

7 - Φοβόταν:  Μετά το «τρέμω» εισάγεται η έννοια του φόβου. Τι φοβόταν ακριβώς το παιδί;

- γιατί το περιστατικό με την μπέμπα έγινε μπροστά στα μάτια της

Το άτομο προλαμβάνει την ερώτηση και νιώθει την ανάγκη να μας πει τον λόγο για τον οποίο φοβόταν η Τζωρτζίνα.

- Τι έγινε μπροστά στα μάτια της; Στη συνέχεια δηλώνει το αποτέλεσμα και όχι το «περιστατικό».

- η Τζωρτζίνα ήταν ένα πανέξυπνο παιδί. Το οποίο καταλάβαινε τα πάντα.

Ας κρατήσουμε αυτή την φράση και την ανάγκη της μητέρας να την συμπεριλάβει στην αφήγηση προσπαθώντας να εξηγήσει τον φόβο της Τζωρτζίνας.

Δ: είχε καταλάβει δηλαδή πως η αδελφή της

Π: Εννοείται, εννοείται

Μ: Και είχε δει και τις δύο αδελφές της… εκεί που έπρεπε να τις δει, στο τελευταίο αντίο…. Και… την… απ’ το φόβο μας και μόνο, την πήγαμε στο νοσοκομείο. Η Τζωρτζίνα, όταν ε, την ρώτησε η αδελφή μου για να την, για να αποφύγουμε το νοσοκομείο, εεεε, νομίζαμε ότι είναι ο φόβος της……… Μας είπε ότι πονάει η κοιλιά μου πολύ κι έχω εδώ στην πλάτη μου μια βόμβα. Σαν να σκάει. Οπότε θέλω να πάω στον γιατρό. Εμείς προσπαθήσαμε να την πείσουμε …. Ότι ρε παιδί μου μήπως το παραλές, μήπως έχεις φοβηθεί, όχι, θέλω να πάω στον γιατρό. Η Τζωρτζίνα φοβόταν τους γιατρούς. Κι αυτό εμένα μου, μου έκανε μεγάλη περιέργεια που ζήταγε να πάει στον γιατρό. Κι έτσι την πήγαμε στο Καραμανδάνειο.

8. - Και είχε δει και τις δύο αδελφές της… : Η πρόταση διακόπτεται και ανασυντάσσεται. Γεννιέται ξανά το ερώτημα: τι ακριβώς είχε δει η Τζωρτζίνα;

- Πολλές εξηγήσεις σε αυτό το σημείο για ένα γεγονός που ενώ έχει περιγραφεί στην αρχή του ως κάτι σύνηθες, κλιμακώνεται και καταλήγει με εισαγωγή στο νοσοκομείο. Το άτομο νιώθει την ανάγκη να δώσει πολλές λεπτομέρειες προλαμβάνοντας την ερώτηση περί του αναγκαίου της εισαγωγής στο νοσοκομείο.

- Ζητούσε όντως η Τζωρτζίνα να πάει στον γιατρό; Η μητέρα δεν λέει κάτι τέτοιο, απλώς το υπαινίσσεται.

- Κατά πόσο είναι συμβατή με το νεαρό της ηλικίας του παιδιού η φράση «έχω εδώ στην πλάτη μου μια βόμβα»; Η μητέρα δείχνει τον ώμο της όταν το λέει αυτό.

- Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος της εισαγωγής; Προβάλλονται δύο λόγοι: Πρώτα ο δικός τους φόβος και μετά η απαίτηση της Τζωρτζίνας. Τι ακριβώς φοβόντουσαν; Υπάρχει μια αντίφαση εδώ, καθώς πριν ειπώθηκε πως η εισαγωγή έγινε  «από τον φόβο μας και μόνο».

Αυτό το τμήμα του λόγου της μητέρας περιέχει πολλές περιττές πληροφορίες , αντιφάσεις, και πολλά σημεία ευαισθησίας.

 

 

Τις πρώτες μέρες της εισαγωγής της έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις. Αλλά μας είπανε ότι είναι ψυχολογικό. Δεν έβρισκαν κάτι….. Και μας είπανε, θα πάρετε εξιτήριο. Δεν προλαβαίνουν να το πουν, δηλαδή δεν φτάσανε μέχρι την πόρτα οι γιατροί και έκανε εμετό….

9. - Όσον αφορά τις εξετάσεις το άτομο δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει σε αόριστο χρόνο.

- Το μοτίβο της διήγησης με την χρήση αρνήσεων επαναλαμβάνεται. Ότι δηλώνεται στην άρνηση είναι διπλά σημαντικό.

 

Μας λένε δεν θα φύγετε προφανώς. Και κάνουν άλλες εξετάσεις και μας λένε ότι έχει γαστρεντερίτιδα. Ωραία, πολύ ωραία, κάνουνε τα απαραίτητα, κόβουνε την σίτιση, βάζουνε ορούς, δίνουνε τα απαραίτητα φάρμακα, το παιδί όμως ξύπνησε στον ύπνο του πάλι… και πνιγόταν… μελάνιαζαν, τα χείλη της και πνιγόταν, και έλεγε, γιατί η Τζωρτζίνα ήταν ένα παιδί το οποίο, ήταν στην ηλικία που μπορούσες να συνεννοηθείς. Έλεγε, δεν μπορώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω, μαμά τους γιατρούς, μαμά δεν μπορώ.

9 - ξύπνησε στον ύπνο του : Αυτή είναι μια έκφραση που χρησιμοποιεί συχνά η μητέρα, η οποία περιέχει κάτι περιττό. Για να ξυπνήσει κανείς θα πρέπει να κοιμάται πρώτα. Ποια ανάγκη την οδηγεί να προσθέτει πάντα «στον ύπνο του»; Όταν κοιμόμαστε είμαστε πάντα πιο ευάλωτοι.

-πάλι: Παρατηρούμε μια αλλαγή, καθώς προηγουμένως είχε πει πως την ξύπνησε η ίδια.

- Τζωρτζίνα ήταν ένα παιδί το οποίο, ήταν στην ηλικία που μπορούσες να συνεννοηθείς.

 

 Τους φώναζα. Ερχόντουσαν. Της βάλαμε ένα οξύμετρο. Βλέπαμε τους παλμούς. Ανεβασμένους πολύ. 150, 147, οξυγόνο κατεβασμένο. Τι έχει; Κάνουνε πάλι τις απαραίτητες εξετάσεις, αρχίζει μια βρογχοπνευμονία. Ανεβάζει έναν πυρετό τύπου 37,5 -37,6 (…) ήρεμη. Κα, έρχεται λόγω κόβιντ δεν μπορούσαμε να είμαστε δύο. Αυτό θέλω να το εξηγήσω γιατί τονίζεται ότι πάντα ήταν η μαμά. Θεωρώ ότι καμία μαμά δεν θα άφηνε το παιδί της στο νοσοκομείο…….. έτσι;….. καμία μαμά δεν θα άφηνε το παιδί της στο νοσοκομείο για να κάθεται σπίτι της. Και να είναι ο μπαμπάς, η γιαγιά, η αδελφή, η ξαδέλφη. Οπότε, το θεωρώ, ανόητο. Επίσης θέλω να συμπληρώσω ότι, δεν νομίζω σε κανένα νοσοκομείο να έχει ένας ασθενής ένα γιατρό κι ένα νοσηλευτή από πάνω του. Έχει τονιστεί και αυτό. Δεν ήταν παρουσία γιατρών. Μα πως θα είναι παρουσία γιατρών; Όλοι ξέρουμε τι γίνεται. Και εκείνοι απ’ την πλευρά τους και εμείς σαν πολίτες απ’ την δική μας. Οπότε το θεωρώ ανόητο, και αυτή την έμφαση που δίνεται, στο μόνη της και στο στους γιατρούς. Παρένθεση όλο αυτό. Γίνεται η εξέταση, βγαίνει η βρογχοπνευμονία, η αρχή μάλλον της βρογχοπνευμονίας, και μπαίνουν αντιβιώσεις.

10. - Το άτομο κάνει μια μεγάλη παρένθεση όπως την ονομάζει, για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν τεθεί. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον λόγο για τον οποίο δίνεται η συνέντευξη, αυτό είναι αναμενόμενο. Όσον αφορά όμως την αφήγηση, είναι μια διακοπή, είναι αυτό που ονομάζουμε επιβράδυνση του ρυθμού της αφήγησης, όταν το άτομο δεν θέλει να φτάσει στο σημείο που προκαλεί το μεγαλύτερο άγχος, το σημείο στο οποίο προσπαθεί να αποκρύψει πληροφορίες.

- Η λέξη «ανόητο» είναι μάλλον λίγη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Θα περιμέναμε έναν πιο έντονο χαρακτηρισμό. Ποια είναι η άποψη της μητέρας για την ευφυΐα της;

 

 

Η Τζωρτζίνα, εγώ έφυγα από το νοσοκομείο, ήρθα εδώ να κάνω ένα μπάνιο, να ηρεμήσω, να κοιμηθώ, γιατί παράλληλα έγιναν κι εξετάσεις οι οποίες έπρεπε να έχει στέρηση ύπνου, και ως λογικό, δεν κοιμόμουν. Ήμουνα δίπλα της να παρακολουθώ το οξυγόνο της. Έμεινε με τον μπαμπά της, ήτανε καλά, καλά… ήτανε, ήταν πεσμένη ψυχολογικά, σαν κάτι να να’νιωθε. Δεν ήταν η Τζωρτζίνα που ξέραμε.

11. - H μητέρα δίνει σε αυτό το σημείο πολλές λεπτομέρειες για τον λόγο για τον οποίο έφυγε από το νοσοκομείο. Θα σκεφτόταν κανείς να την ρωτήσει γιατί; Είναι φυσικό να αλλάζουν οι γονείς βάρδιες στο νοσοκομείο για να ξεκουράζονται ενδιάμεσα. Το σημείο αυτό είναι ευαίσθητο γι’ αυτήν για κάποιο λόγο. Είναι πιθανό ο λόγος που έφυγε να είναι εντελώς διαφορετικός. Αυτό το απόσπασμα ακολουθεί μετά την μεγάλη παρένθεση που προηγήθηκε.

Επίσης γεννάται το ερώτημα: τι συνέβη πριν φύγει από το νοσοκομείο;

Για να πάμε σε ένα μέρος πρέπει πρώτα να φύγουμε από κάποιο άλλο. Συνήθως λέμε κάτι όπως: Πήγα στο σαλόνι. Δεν λέμε έφυγα από την κουζίνα και πήγα στο σαλόνι αν δεν υπάρχει λόγος να τονίσουμε το γεγονός. Όταν αυτό συμβαίνει και δεν υπάρχει ζήτημα βιασύνης ή έλλειψης χρόνου, ο νους του ατόμου που μιλά σκέφτεται αυτό που προηγήθηκε της αναχώρησης από το σημείο.

 

Π: ένα παιδί που ήτανε συνέχεια ζωηρό, και….. όπως έχουνε παίξει όλα τα βίντεο στην τηλεόραση….  Πλέον, και δεν σταματάνε, το έχετε παρακολουθήσει όλοι πώς ήτανε. Μέσα στη χαρά, μέσα στο χορό, δεν καθότανε καθόλου.

 

13.08

Δ: Και μετά;

Μ: Και μετά, ενώ κοιμάται… πέφτω εδώ στον ώμο της …. Και γυρνούσε και με κοιτούσε συνέχεια. Μαμά κοιμάσαι; Μαμά κοιμάσαι; Αυτή η ερώτηση της μου θύμισε το περιστατικό της Μαλένας. Γιατί η Μαλένα για κάποιο περίεργο τρόπο, έδιωχνε τον μπαμπά της από το νοσοκομείο και ήθελε να κοιμηθώ…. Τώρα ένστικτο;….. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Εεε, έκανα πως κλείνω τα μάτια μου, και έτσι χαλάρωσε και κοιμήθηκε. Εγώ ξύπνησα.

12.  Αυτό το τμήμα του λόγου δημιουργεί πολλά ερωτήματα.

- Και μετά, ενώ κοιμάται… πέφτω εδώ στον ώμο της

Η πρόταση ξεκινά με έναν δείκτη χρονικού κενού. Το άτομο ίσως παπαγαλίζει την ερώτηση του δημοσιογράφου. Στην συνέχεια, χρησιμοποιεί πάλι ενεστώτα χρόνο.

- Και γυρνούσε και με κοιτούσε συνέχεια.

Αυτή η πρόταση σε αόριστο είναι αξιόπιστη. Η χρήση του παρατατικού είναι δηλωτική της διάρκειας. Η χρήση του επιρρήματος συνέχεια μπορεί να δηλώνει ενόχληση της μητέρας.

- Γιατί ήταν απαραίτητο για την Τζωρτζίνα να κοιμηθεί η μαμά της για να χαλαρώσει; Ένα παιδί οκτώ χρονών στο νοσοκομείο και πεσμένο ψυχολογικά έχει προτεραιότητα να ξεκουραστεί η μαμά του;

- Η σύγκριση που κάνει ή ίδια με την περίπτωση της Μαλένας την οποία ονομάζει περιστατικό, εντείνει την απορία μας.

- Εεε, έκανα πως κλείνω τα μάτια μου, και έτσι χαλάρωσε και κοιμήθηκε. Εγώ ξύπνησα.

Παρατηρούμε εδώ μια αντίφαση. Έκανε πως κλείνει τα μάτια της και μετά ξύπνησε. Είναι ένα συνεχές μοτίβο στον λόγο της μητέρας να υποδηλώνει κάτι παρά να το λέει ευθέως. Η αφήγηση από την εμπειρική μνήμη δεν παράγει τέτοιες αντιφάσεις.

- Η στάση της μητέρας είναι ψυχρή και χωρίς συναίσθημα. Δεν δείχνει συναισθηματική εγγύτητα με το παιδί της, αντίθετα, αφηγείται σαν τρίτο πρόσωπο.

 

Εεεε, εκεί μίλαγα με μια οικογενειακή μας φίλη στο τηλέφωνο όση ώρα η Τζωρτζίνα κοιμόταν και σε κάποια στιγμή της λέω ότι αυτό το μηχάνημα τέλος πάντων εδώ, το οξύμετρο, το βλέπω και πάλι ανεβαίνει, αρκετά, θέλω της λέω να πάω να φωνάξω τους γιατρούς γιατί το οξυγόνο δεν το βλέπω καλά. Παρένθεση σ’ όλο αυτό, η Τζωρτζίνα είχε γυαλάκια εδώ, είχε οξυγόνο. Δηλαδή της το’ χαν μόνιμα, γιατί; Γιατί, ενώ έπεφτε, ανέβαινε μόνο με την υποστήριξη. Οπότε, όταν το έβγαζαν, έπεφτε. Αλλά, δεν μπορούσα να το εξηγήσω.

Π: Το είχαμε στηρίξει πάνω στη…

Μ: στη βρογχοπνευμονία. Ακριβώς. Και ξαφνικά, ξυπνάει, σηκώνεται, και μου λέει, χχχχχ και πέφτει πίσω……………….. Κι εγώ είμαι πανικόβλητη, βγαίνω φωνάζω τους γιατρούς, για καλή μου τύχη ήτανε στον διάδρομο εκείνη την στιγμή, κι έρχονται κατ’ ευθείαν. Έγινε η ανάνηψη, έγινε υπερπροσπάθεια, 55 λεπτά, ούτε 8, ούτε 9, ούτε 10. Το πρωτόκολλο είναι 45 απ’ ότι έμαθα κι αυτοί έκατσαν 55 μέσα. Και το παιδί το επανέφεραν. Το επανέφεραν στη ζωή, αλλά… αυτή, αυτό το επεισόδιο που είχε της έφερε αυτό το προβληματάκι το πρόβλημα που είχε μετά.15.30

13. -και σε κάποια στιγμή : παρατηρούμε και πάλι ένα χρονικό κενό στην αφήγηση, μια γέφυρα στον χρόνο. Υπάρχει  σε αυτό το σημείο κάποιο χρονικό διάστημα που έχει παραληφθεί.

- θέλω της λέω να πάω να φωνάξω τους γιατρούς

Αυτή η σύνταξη είναι δηλωτική πρόθεσης, δεν σημαίνει πως το άτομο προβαίνει στην πράξη.

Ακολουθεί μια ακόμη παρένθεση η οποία καθυστερεί τον ρυθμό της αφήγησης.

-  Και ξαφνικά, ξυπνάει, σηκώνεται, και μου λέει, χχχχχ και πέφτει πίσω

Παρατηρούμε πως η πρόταση ξεκινάει με το και ακολουθούμενο πάλι από το ξαφνικά, το οποίο φαίνεται πλέον πως αποτελεί μοτίβο της μητέρας όταν αναφέρεται στα επεισόδια ή τους θανάτους των παιδιών της. Θα το αναλύσουμε περισσότερο στην συνέχεια.

- έρχονται κατ’ ευθείαν : χρονικός προσδιορισμός, ενδεικτικός πως πιθανόν να είχε περάσει ήδη χρόνος από το συμβάν ως την ώρα που ήρθαν οι γιατροί.

Η αφήγηση συνεχίζεται σε ενεστώτα χρόνο ως την στιγμή που αναφέρεται η ανάνηψη.

 

15.50

Π: Κι όλα κυλούσαν ομαλά.

Θα ήταν ενδιαφέρον να ρωτηθεί ο πατέρας  για τον ορισμό που δίνει στην λέξη ομαλά. Τι συνιστά ομαλότητα γι’ αυτόν;

32.58

 Π: Και το παιδί απεβίωσε. Εγώ ήμουνα στο δρόμο εκείνη την ώρα γιατί ανέβαινα στην Αθήνα πάλι γιατί έπρεπε, είχα επιστρέψει για την δουλειά μου και ξανανέβαινα, ήταν Σάββατο……..(παύση) και δυστυχώς….

14. Για δεύτερη φορά παρατηρούμε στον λόγο του πατέρα σημεία έντονης ευαισθησίας για τον λόγο που απουσίαζε από το νοσοκομείο όταν συνέβαινε το τελευταίο επεισόδιο. Εγείρονται και πάλι ερωτήματα από τις εξηγήσεις που νιώθει την ανάγκη να δώσει.

Μ: Οι γιατροί μπήκαν μέσα στην αρχή του επεισοδίου. Το παιδί δεν είχε καταλήξει. Εγώ έξω την άκουσα κάποια στιγμή που φώναξε.  (παύση) Όμως δεν τα κατάφερε.

15. Η μητέρα νιώθει την ανάγκη να τονίσει πως οι γιατροί μπήκαν στην αρχή του επεισοδίου, ενισχύοντας την προηγούμενη ένδειξη για το χρονικό κενό στην αφήγησή της.

[…]

Ο πατέρας παρακάμπτει την ερώτηση του δημοσιογράφου σχετικά με το πώς αντέχουν αυτό που έχει συμβεί κάνοντας μια παρένθεση στην οποία μιλάει για τους γονιδιακούς ελέγχους.

35.50

Μ: Βέβαια ψάχνουν αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό τα πιο σπάνια, σπανιότατα γονίδια, τα οποία, από την ενημέρωση που είχαμε και προχθές, υπάρχει περίπτωση και να μην βρεθεί. Να είμαστε οι πρώτοι. Βέβαια εξετάζουνε και…

Π: Που δεν θέλουμε να είμαστε οι πρώτοι

Μ: Θέλουμε από την άποψη ότι, εμάς τα παιδιά μας χάθηκαν. Τουλάχιστον θα σωθούν.

16. Τουλάχιστον θα σωθούν.

-Ποιοι θα σωθούν; Από τι θα σωθούν; Θα σωθούν τώρα που είναι νεκρά; Και ποιος δεν μπορεί να σωθεί; Είναι πιθανόν το άτομο να σκέφτεται τον εαυτό του σε αυτό το σημείο;

38.00

Δ: Πώς ήταν η ζωή σας, για πείτε μας τα τελευταία τρία χρόνια πώς ήταν η ζωή σου Ρούλα για παράδειγμα, απ’ την στιγμή που ξεκινάνε τα προβλήματα.

Μ: Ναι, ε, έφυγε η Μαλενίτσα, ε, υπήρχε η Τζωρτζινούλα όμως πίσω.

Π: Πάντα υπήρχε ένα παιδί πίσω. Πάντα υπήρχε η Τζωρτζίνα πίσω.

17. Οι γονείς αποφεύγουν να απαντήσουν στην ερώτηση του δημοσιογράφου.

- Η μητέρα χρησιμοποιεί χαϊδευτικό όνομα για την Μαλένα και την Τζωρτζίνα. Όσον αφορά την Μαλένα είναι χαϊδευτικό τώρα που αναφέρεται πως «έφυγε».

- Ο πατέρας  δράττεται της ευκαιρίας για να δηλώσει πως πάντα υπήρχε ένα παιδί πίσω, επαναλαμβάνοντας τα λόγια της μητέρας. Τι σημαίνει αυτό για την συμβίωσή τους; Γιατί χρειάζεται η λέξη «πίσω»; Για να είναι κάτι πίσω μας πρέπει να έχουμε προχωρήσει μπροστά.

 

Δ: Είναι θετικό αυτό…

Ο δημοσιογράφος ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται την αμφισημία της δήλωσης.

Π: Εννοείται ότι είναι θετικό.

Δ: για την ψυχική σας δύναμη;

Μ: ήταν η δύναμή μας.

Π: Θα σας το θέσω διαφορετικά. Όταν έφυγε η Μαλένα η Ρούλα ήταν σε μια… πολύ άσχημη κατάσταση, κι ερχόταν το παιδί και της έλεγε, μαμά, κοίτα εγώ με τον μπαμπά δεν κλαίμε, σήκω. (παύση) τι άλλο να σου πω γι’ αυτό το παιδί….. όπως ήταν η κατάσταση. Δεν μπορούσαμε δηλαδή να του στερήσουμε το οτιδήποτε απ’ την καθημερινότητα του επειδή εμείς ήμασταν χάλια.

Μ: Και τώρα θα βγουν πολλοί και θα πουν, μα ήσασταν χάλια, μα χάσατε τα παιδιά σας, μα μπορούσατε να βγείτε έξω, μα μπορούσατε να βγείτε, να τραγουδήσει ο Μάνος, μα μπορούσατε να πάτε εκδρομή, μα, μα γιατί να σταματήσει η ζωή μας αφού έχουμε ένα παιδί;

18. Η ζωή δεν σταματάει ίσως, αλλά σίγουρα αλλάζει. Αυτή η αλλαγή δεν περιγράφεται από τους γονείς. Παρατηρούμε κι εδώ την παντελή έλλειψη συναισθήματος κι από τους δύο τους.

Π: Και δεν θα κάτσουμε να απολογηθούμε το γιατί πήγαμε το ταξίδι και πού πήγαμε, και για ποιο σκοπό πήγαμε, γιατί κανείς δεν μπορεί, (χαμογελά) δεν θέλουμε να βγει άλλο στη δημοσιότητα, έχει καταντήσει σήριαλ η ζωή μας. Από μια, από τρεις θανάτους, εκτός ότι δεν σε αφήνουν να θρηνήσεις τα παιδιά σου, και μην με ρωτήσεις πώς το περνάω όλο αυτό γιατί ακόμα δεν το έχω περάσει

Μ: Ακριβώς

Π: Δεν μας έχουν αφήσει να περάσουμε κάτι, κοιτάμε να διαχειριστούμε αυτή την κατάσταση (δείχνοντας την Ρούλα) τώρα, όχι το παιδί μας που έφυγε, και να μάθουμε τις αιτίες. Έχουμε φτάσει σε τόσο τραγικές καταστάσεις. Στη χώρα που ζούμε.

19. Η έλλειψη πένθους στον λόγο και την συμπεριφορά τους αποδίδεται σε άλλους παράγοντες. Τι γίνεται με το πένθος για τα δύο προηγούμενα παιδιά; Η θλίψη και το πένθος, η συντριβή που προκαλούν τραγικά γεγονότα σαν κι αυτά δεν συγκρατούνται και δεν μπαίνουν σε αναμονή, καταβάλλουν τον άνθρωπο.

[….]

40.00

Δ: Οπότε αναγκαστικά η Ρούλα ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ήταν ο βράχος του σπιτιού, δίπλα στο παιδί, στα παιδιά,

Μ: Ναι, βέβαια.

Δ: είτε στο σπίτι είτε στο νοσοκομείο, σωστά;

Μ: Φυσικά.

Π: Πάντα κολώνα στα παιδιά. Και στο σπίτι. Δεν θα ‘βλεπες ποτέ ένα σπίτι βρώμικο, δεν θα ‘βλεπες ποτέ ένα παιδί βρώμικο, τα πάντα ήτανε στην εντέλεια, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας αυτό, ειδικά από όσους μας ξέρουνε….

20. Παρατηρούμε και στον λόγο του πατέρα το μοτίβο της αφήγησης με την χρήση της άρνησης. Συνήθως αφηγούμαστε στην κατάφαση. Τι τον οδηγεί να εκφράζεται διαρκώς έτσι;

- Η καθαριότητα είναι η προϋπόθεση της καλής μητέρας και συζύγου για τον πατέρα. Δεν αναφέρει τίποτα για συναίσθημα.

 

M: Και έρχομαι στη θέση να απολογηθώ… για πράγματα τα οποία δεν μπορεί, όχι να τα ξεστομίσω, δεν μπορεί, όχι επειδή είμαι εγώ. Ε, ο κόσμος ακούει καθημερινά τι γίνεται γύρω μας, δεν διαφωνώ με την οργή του κόσμου, γιατί προφανώς υπάρχουν κι εγκλήματα. Προφανώς υπάρχουν κι εγκληματίες. Δεν είμαστε όλοι όμως.

21. Και έρχομαι στη θέση να απολογηθώ… για πράγματα τα οποία δεν μπορεί, όχι να τα ξεστομίσω, δεν μπορεί, όχι επειδή είμαι εγώ

-  Παρατηρούμε τον αριθμό των αρνήσεων που χρησιμοποιεί το άτομο. Αυτό είναι το πιο κατάλληλο σημείο για να δηλώσει πως δεν ευθύνεται για τον θάνατο των παιδιών της. Παρ’ όλα αυτά, δεν το κάνει και δεν λέει καν για ποιο πράγμα πρέπει να απολογηθεί.

 - δεν διαφωνώ με την οργή του κόσμου, γιατί προφανώς υπάρχουν κι εγκλήματα. Προφανώς υπάρχουν κι εγκληματίες. Δεν είμαστε όλοι όμως.

Ο αθώος άνθρωπος δεν δέχεται πρόθυμα την οργή των άλλων και δεν συμφωνεί μαζί τους. Διατυπώνει μια γενίκευση χωρίς να αναφέρεται στην οργή για την συγκεκριμένη περίπτωση.

- Δεν είμαστε όλοι όμως : αυτή η δήλωση αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποιοι από «εμάς» να είναι. Ποιοι είμαστε «εμείς»;

 

- Δ: Ρούλα εσύ, έχεις σχέση με τον θάνατο των παιδιών σου;

22. Η αποφυγή της ευθείας και αξιόπιστης άρνησης της κατηγορίας από την μητέρα οδηγεί ενστικτωδώς τον δημοσιογράφο στην επόμενη ερώτηση, η οποία είναι πολύ καλά διατυπωμένη.

-Ρ: Θα απαντήσω μόνο και μόνο για… γιατί έχω ακούσει πάρα πολλά. Κανένας όμως δεν ήρθε ποτέ, μα ποτέ, να με ρωτήσει, ε, σ’ ένα σπίτι το οποίο υπήρχαν τα παιδιά και υπήρχε όλη αυτή η ευτυχία,  πώς ζω εγώ τώρα, μέχρι τώρα  ζούσα για την Τζορτζίνα, πώς ζω εγώ από τις 29 του μήνα, με τις φωτογραφίες αυτές και μ’ αυτό που μου έμεινε από την Τζορτζίνα… Αυτό μου έμεινε… Πώς θα πείραζα εγώ τα παιδιά μου; Τα γέννησα, τα μεγάλωσα. Ήμουνα δίπλα τους… Με τι λογική; Δεν υπάρχει λογική σ’ αυτό.

23. Το άτομο λέει πως θα απαντήσει και δεν το κάνει. Είναι η δεύτερη ευκαιρία που έχει και την αποφεύγει κι αυτήν.

Ο σκοπός αυτής της συνέντευξης είναι να δώσει απαντήσεις στις υπόνοιες εναντίον τους. Θα προσδοκούσαμε να αρχίσουν με την άρνηση της κατηγορίας. Όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά και στις δύο ευκαιρίες που της δόθηκαν η μητέρα αρνείται να το κάνει.

Στην συνέχεια αναφέρεται στον εαυτό της και σε όσα περνάει αυτή, υπό μορφήν ερωτήσεων, τα οποία αρνείται επίσης να περιγράψει, τα αφήνει να υπονοηθούν. Αν το άτομο δεν μας λέει κάτι στις δηλώσεις του, δεν μπορούμε να το πούμε εμείς εκ μέρους του.

- Πώς θα πείραζα εγώ τα παιδιά μου; Τα γέννησα, τα μεγάλωσα. Ήμουνα δίπλα τους… Με τι λογική;

Το άτομο διατυπώνει ερωτήσεις, αλλάζοντας μάλιστα το ρήμα στο πιο ανώδυνο «πείραζα». Ο χρόνος είναι μελλοντικός υποθετικός. Το παρατηρούμε συχνά  σε άτομα που είναι ένοχα όταν ρωτούν για να δουν τι ενδεχομένως  ξέρει αυτός που ρωτά, ή αν έχει επιχειρήματα.

 

Δ: Μάνο εσύ αν δεν ήξερες την Ρούλα, σαν χαρακτήρα, σαν άνθρωπο, ή άμα δεν είχες ζήσει την προσπάθεια, την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε όλα αυτά τα χρόνια δίπλα στα παιδιά σας, ακούγοντας όλα αυτά στις τηλεοράσεις, στα μέσα ενημέρωσης, θα είχες, θα σου είχαν μπει αυτό που λέμε λαϊκά ψύλλοι στ’ αυτιά;

Μ: Θα σου μιλήσω έξω απ’ τα δόντια …. Σε αυτή την περίπτωση, γιατί υπάρχει μεγάλη οργή από μένα σ’ ‘όλα αυτά. Τα οποία έχουμε ήδη ξεκινήσει να κινούμαστε νομικά… προς αυτά. Πολλοί δημοσιογράφοι, για ένα κομμάτι ψωμί, πέσανε πολύ χαμηλά….. Είπανε πάρα πολλά, χωρίς να ξέρουνε. Κάτσανε και βρήκανε ψύλλους στα άχυρα, που… μόνο επίπεδο ρίχνουνε… δημοσιογραφικό. Ένας δημοσιογράφος άμα θέλει να κάνει καλά την δουλειά του πρώτα ερευνεί (sic)και μετά λέει…. Δεν κάθεται να βγάλει στην φόρα ανακρίβειες….

24. Παρατηρούμε πως ο πατέρας αρνείται να απαντήσει έστω και στην υποθετική ερώτηση, αρνείται ταυτόχρονα να επωφεληθεί από την ευκαιρία που του δίνεται για να δηλώσει πως θεωρεί την σύζυγό του αθώα. Αντί αυτού επιλέγει να εκφράσει την οργή του κατά των δημοσιογράφων.

Μ: Τύπου ότι μπορεί να πειραχτεί ο απινιδωτής.

Δ: Αυτό ήθελα να ρωτήσω. έχεις επέμβει Ρούλα στον απινιδωτή του παιδιού σου;

Π: (χαμογελαστά) ναι…

Π: Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε, άσε με να μιλήσω εγώ σ’ αυτό το θέμα γιατί, έχω φτάσει… Για να ξεκαθαρίσουμε αυτό το θέμα που, που κοροϊδεύεται τόσες μέρες, γιατί έχουνε βγει αξιότιμοι καρδιολόγοι 43.08……………

[…]

43.43

Μ: Επίσης να ξεκαθαριστεί, γιατί ειπώθηκε ότι ο απινιδωτής έγραψε την τελευταία βραδυκαρδία της Τζωρτζίνας. Η Τζωρτζίνα είχε κάνει άλλες 50, 100 βραδυκαρδίες σε όλα αυτά τα επεισόδια. Λοιπόν, ο απινιδωτής έπιασε την τελευταία βραδυκαρδία. Η βραδυκαρδία ήταν αποτέλεσμα της πτώσης του οξυγόνου…. Την οποία αιτία, ευελπιστούμε να την μάθουμε τώρα. Έτσι; Εξωγενής παράγοντας λοιπόν να κάνει βραδυκαρδία απ’ ότι ειπώθηκε, μπορεί να υπάρξει. Τώρα πώς, γιατί και τα λοιπά, πιστεύω ότι θα μας το λύσουνε κι αυτό το κομμάτι.

25. Εξωγενής παράγοντας λοιπόν να κάνει βραδυκαρδία απ’ ότι ειπώθηκε, μπορεί να υπάρξει.

- Το άτομο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπήρξε εξωγενής παράγοντας  που επηρέασε την υγεία της Τζωρτζίνας.

[….]

45.00

(Μιλώντας για τις σπουδές της)

Μ: δεν θεωρώ ότι κάποιος άνθρωπος που, ε, του αρέσει αυτό, σκοτώνει κιόλας. Δηλαδή τι σημαίνει; Δηλαδή ένας άνθρωπος δεν πρέπει να σπουδάσει γιατρός, δεν πρέπει να σπουδάσει ιατροδικαστής, γιατί παράλληλα αν σπουδάσεις ιατροδικαστής ή εγκληματολόγος έχεις το άλλοθι του μπορώ να σκοτώσω.

26. Αποτελεί ανησυχητική ένδειξη να βλέπουμε στον λόγο του ατόμου μια διατύπωση σαν κι αυτή, ειδικά όταν χρησιμοποιείται και αλλαγή προσώπου : ένας άνθρωπος, αν σπουδάσεις, έχεις το άλλοθι, μπορώ να σκοτώσω. Περνάμε δηλαδή από τον οποιονδήποτε στο γενικό εσύ και στη συνέχεια στο εγώ συνδυασμένο με το ρήμα σκοτώνω.

[…]

Στην εγκληματολογία δεν σου διδάσκουν πώς να σκοτώνεις. Σου διδάσκουν πώς θα εξιχνιάσεις ένα έγκλημα.

[….]

Δ: Ρούλα, έχουν συμβεί όσα έχουν συμβεί στη ζωή σου. Εσύ πώς διαχειρίστηκες μετά τα απανωτά χτυπήματα, αυτά τα τρία απανωτά χτυπήματα τη ζωή σου; Έφτασες δηλαδή σε κάποιο σημείο, θέλω να πω, στο σημείο να πεις ότι δεν μπορώ άλλο, δεν θέλω να ‘μαι με τον Μάνο, δεν θέλω την ζωή μου, πέρασαν τέτοιες σκέψεις απ’ το μυαλό σου; Είχες τέτοιες σκέψεις; Είχες συνέχεια το μυαλό σου στο τι κάνω τώρα με την Τζωρτζίνα πώς αντέχω,

Μ: Η Τζωρτζίνα, η Τζωρτζίνα ήτανε πάνω απ’ όλους κι από όλα. Κι από την μεριά μου κι από την μεριά του Μάνου. Βέβαια, με τόσα που έχουμε περάσει, σαν οικογένεια μπορεί και κάποια στιγμή να… είχαμε κι εμείς τα προβλήματά μας.

27. Η προσθήκη του βέβαια γενικεύει την δήλωση και υποτιμά την σπουδαιότητα αυτού που ακολουθεί. Έχει επίγνωση του ακροατηρίου της και με την χρήση του μπορεί, μειώνει την πιθανότητα, ενώ ταυτόχρονα την αποδίδει σε όσα έχουν περάσει.

Και ξεκαθαρίζω και τονίζω πάλι δεν σημαίνει ότι μια οικογένεια όταν έχει τα προβλήματά της δεν σκοτώνει τα παιδιά της. Για κανένα λόγο. Ούτε για να φέρει τον άντρα πίσω, ούτε για να φέρει τη γυναίκα πίσω, ούτε τίποτα από όλα αυτά που έχω ακούσει.

28.  Επανάληψη και έμφαση στην δήλωση η οποία όμως μιλά για μια οικογένεια γενικά και όχι την δική της οικογένεια.

- Δεν έχουν διατυπωθεί υποψίες για την οικογένεια αλλά για αυτή την ίδια.

- Παρατηρούμε πολλές αρνήσεις μαζεμένες και η προτεραιότητα του ατόμου είναι ο σύζυγος. Αφήνει επίσης ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχει άλλος λόγος.

 

Είναι δύσκολο και για τους δυο μας αυτό το πράγμα, είναι μη διαχειρίσιμο, όμως υπήρχε η Τζωρτζίνα. Το τονίζω αυτό. Αν χανόμασταν εμείς το παιδί μας τι θα γινόταν; Οπότε, υπήρχε η Τζωρτζίνα. Τώρα που έφυγε η Τζωρτζίνα αν με ρωτάς, δεν μ’ έχουν αφήσει να σκεφτώ. Από τις 29 του μήνα μέχρι τώρα το μόνο που ακούω είσαι φόνισσα, είσαι δολοφόνος, τα σκότωσες, έχεις το τέλειο έγκλημα… εντάξει, πόσο;

29. Αν χανόμασταν εμείς : τι σημαίνει αυτό για το άτομο; Πώς θα μπορούσαν να χαθούν;

- Παρατηρούμε πως το άτομο ενώ αποφεύγει να πει πως είναι αθώο, μεταφέρει χαρακτηρισμούς που έχει ακούσει, με ευκολία.

 

47.09

Δ: Κι έχεις να διαχειριστείς και τον Γολγοθά τον δικό σου, της απώλειας των παιδιών σου.

30.  Ο δημοσιογράφος διαισθάνεται την απουσία  αναφοράς στην απώλεια των παιδιών και το συναίσθημα που θα προκαλούσε και το συμπληρώνει μόνος του.

Μ: Φυσικά.

- Η απάντηση είναι μονολεκτική. Ούτε σε αυτή την ευκαιρία που της δόθηκε δεν εκφράζει η μητέρα συναίσθημα για την τραγική της απώλεια. Το ενδιαφέρον και η προσοχή της είναι στραμμένα αποκλειστικά στον εαυτό της σε σχέση με ότι ακούγεται γι’ αυτήν και όχι στην αίσθηση απώλειας που θα προσδοκούσε κανείς.

Δ: Μάνο για πες μου, εσύ πώς είσαι, δηλαδή απ’ τις 29 του μήνα κι έπειτα άρχισε το κομμάτι των όσων ακούγονται.

Π: Δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε αυτό το κομμάτι. Αυτό το κομμάτι δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε καθόλου.(παύση) Γιατί έχουμε φτάσει στο αμήν με αυτό το κομμάτι. Έφτασα σε σημείο να ανεβάσω πίεση. 30 χρονών. Να είμαι με ένα πονοκέφαλο 7 μέρες, να κάθομαι να ασχολούμαι με την κάθε εκπομπή τι θα πει, με τον κάθε ανίδεο τι θα πει, που έχουνε γεμίσει παραπληροφόρηση τα πάντα, να διαχειριστώ τι; Να διαχειριστώ αυτό που γίνεται, να διαχειριστώ την απώλεια των παιδιών μου, τι να πρωτοδιαχειριστώ; Απάντησε μου. Υπάρχει κάτι που μπορείς να διαχειριστείς απ’ όλα αυτά; Εσύ τι θα διαχειριζόσουνα πρώτος; Να κοιτάξεις να διασφαλίσεις την μάνα των παιδιών σου, από αυτά που ακούγονται; Να θρηνήσεις τα παιδιά σου; Να πας να φτιάξεις το μνήμα των παιδιών σου;

31. Ενώ ο πατέρας  αδυνατεί να εκφράσει συναίσθημα για την απώλεια των παιδιών του, περιγράφει με πολλά λόγια τις επιπτώσεις της δημοσιότητας πάνω του.

57.44

Π: Κι ο μόνος λόγος που βγαίνουμε σε σένα και δεν θα βγούμε και σε άλλη εκπομπή, να το τονίσουμε αυτό, επειδή συνέχεια παίρνουνε τηλέφωνα και ενοχλούνε, είναι για να πούμε, να ακουστεί η αλήθεια, να ακουστεί ότι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα και να τελειώσει εδώ όλο αυτό. Δεν είχαμε σκοπό ούτε να βγούμε πουθενά, κι ούτε να ξαναβγούμε πουθενά. Δεν θέλουμε άλλη δημοσιότητα.

32. Πολλές αρνήσεις στο σύνηθες μοτίβο λόγου του ατόμου.

- είναι για να πούμε, να ακουστεί η αλήθεια, να ακουστεί ότι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα και να τελειώσει εδώ όλο αυτό

Το άτομο διορθώνει τον λόγο του. Λέει «για να πούμε» και σταματά. Τι ήθελε να πει και γιατί το άλλαξε; Μήπως επειδή δεν είναι πρόθυμοι να πούνε τι συνέβη, αλλά μόνο επιλεγμένα αποσπάσματα με τα οποία νιώθουν ασφαλείς;

58.29

Π: Και στο τονίζω έχουμε ξεκινήσει ήδη νομικές διαδικασίες. Τους δικηγόρους μας δεν τους έχουμε βάλει για μας.

Μ: Ούτε γιατί είμαστε ένοχοι.

Π: Ούτε γιατί είμαστε ένοχοι. Τους έχουμε βάλει για όλο αυτό που γίνεται. Τώρα.

33. Απροσδόκητη και περίεργη σύνταξη συνοδευόμενη από άρνηση.

Το προσδοκώμενο είναι να ακούσουμε την λέξη αθώος όταν το άτομο που μιλά είναι ειλικρινές. Η λέξη «ένοχοι» που εισάγει στο λόγο της η μητέρα θα μπορούσε να προσεγγίζει την έμμεση παραδοχή των κατηγοριών.

59.00

Δ: Την ζωή σας πώς την βλέπετε από δω και πέρα;

Π: Δεν μπορεί να σου απαντήσει. Δεν μπορεί να σου απαντήσει κανένας σε αυτό. (παύση) Θέλουμε να τελειώσει όλο αυτό και να δούμε πως (ακατάληπτο)

Μ: Θα πάρουμε τις απαντήσεις μας και η ζωή …. Να δούμε πώς θα κυλήσει από εδώ και πέρα.

34. Χαρακτηριστική αν και απροσδόκητη έλλειψη συναισθήματος για άλλη μια φορά και από τους δύο γονείς.

1.00.32

Δ: Βλέποντας κάποιος τον αριθμό των παιδιών καταλαβαίνει πως τα παιδιά σας τα αγαπάτε, τα αγαπούσατε, τα θέλατε. Δεν είναι ότι κάνατε ένα παιδί. Τρία ήρθαν στη ζωή, ένα που αναγκαστήκατε να διακόψετε, άρα  αγάπη είναι δεδομένη ότι υπάρχει ή υπήρχε.

35. Ο δημοσιογράφος ενστικτωδώς αλλάζει τον χρόνο των ρημάτων από ενεστώτα σε αόριστο.

Π: Αγάπη,  δεν στο, δεν στην, ε, διευκρινίσουμε εμείς. Υπάρχουνε άτομα να στην διευκρινίσουνε, προς τα παιδιά μας. (παύση) Και πόσο τα αγαπούσαμε, και πόσο τα φροντίζαμε και πόσο τρέχαμε γι’ αυτά. Αυτά μας δίναν την χαρά. Μέσα σ’ αυτό το σπίτι…. Και γενικά στη ζωή μας. Μην ξεχνάς ότι εγώ έγινα γονιός 20 χρονών. …..  Kι η Ρούλα ήταν 23 τότε. Μεγαλώσαμε μαζί τους. Δεν είναι ότι…. Η Τζωρτζίνα ήταν το πρώτο παιδί και μεγαλώσαμε, μας έκανε….

Μ: γονείς

Π: γονείς, μας έκανε να ενηλικιωθούμε στην ουσία, να μεγαλώσουμε μαζί του, να μάθουμε πράγματα, μάθαμε πώς είναι η αγάπη η πραγματική, απ’ αυτό το παιδί… και μετά ακολούθησαν και τα υπόλοιπα.

36. Αγάπη,  δεν στο, δεν στην, ε, διευκρινίσουμε εμείς.

 Ο πατέρας τριών παιδιών που είναι νεκρά ξεκινάει την απάντηση με αυτό τον τρόπο. Με άρνηση μετά την λέξη αγάπη και παραπέμποντας σε άλλους να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη του συναισθήματος του για τα παιδιά του.

Νιώθει την ανάγκη να πει πως έγινε πατέρας πολύ νεαρός και η αναφορά του είναι στην Τζωρτζίνα που τους «έκανε να ενηλικιωθούν». Αυτός ο τρόπος έκφρασης είναι ενδεικτικός συναισθηματικής απόστασης από τα παιδιά του, αφού αυτό που έρχεται στο νου του είναι οι δυσκολίες της ανατροφής ενός παιδιού από έναν γονιό τόσο νεαρής ηλικίας. Ήταν απροετοίμαστος γι’ αυτό τον ρόλο;

- μάθαμε πώς είναι η αγάπη η πραγματική, απ’ αυτό το παιδί…

Τι δείχνει αυτή η πρόταση για την σχέση του με την μητέρα των παιδιών; Υπήρχε κάποιο άλλο είδος αγάπης που δεν ήταν πραγματική; Με τι το συγκρίνει;

- και μετά ακολούθησαν και τα υπόλοιπα.

Ο κεντρικός ρόλος της Τζωρτζίνας στην ζωή των γονιών και η σημασία της ύπαρξης της ως καθοριστική για την πορεία της ζωής τους φαίνεται ξανά εδώ όπου σε σχέση με αυτήν η Μαλένα και η Ίριδα είναι «τα υπόλοιπα».

 

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ– ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

Έχουμε καταλήξει ήδη από το πρώτο μέρος της ανάλυσης σε κάποια συμπεράσματα και έχουμε κάνει κάποιες επισημάνσεις.

https://esarrianalysis.blogspot.com/2022/03/1.html

Ολοκληρώνοντας την ανάλυση στα συγκεκριμένα αποσπάσματα κάνουμε τις εξής επισημάνσεις:

 

Οικονομία λόγου

Καθένας από εμάς έχει ένα προσωπικό, εσωτερικό λεξιλόγιο. Όταν μιλάμε ο εγκέφαλός μας επιλέγει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει, τις αντωνυμίες, τα ρήματα κλπ. Ως όντα είμαστε φτιαγμένοι για να λέμε την αλήθεια. Ο νους μας γνωρίζει την αλήθεια και η ταχύτητα της μετάδοσής της στην γλώσσα μας είναι ο λόγος επιτυχίας της Ανάλυσης. Ως όντα επίσης λειτουργούμε με βάση την αρχή της οικονομίας του λόγου. Όπως είπε και ο Αισχύλος : Τα λόγια της αλήθειας είναι απλά.

Κάθε φορά που ένα άτομο προσπαθεί να παραπλανήσει, αυτή η διαδικασία διακόπτεται, ο λόγος του φορτώνεται με περισσότερους επιρρηματικούς και χρονικούς προσδιορισμούς, κάτι που παραβιάζει τον νόμο της οικονομίας ενώ παράλληλα απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια εκ μέρους του ομιλούντα. Η παραπλάνηση όπως και το ψέμα προκαλούν άγχος,το οποίο το άτομο προσπαθεί να ανακουφίσει με διάφορους τρόπους, οι οποίοι αποτελούν δείκτες προς αξιολόγηση από τον αναλυτή.

Η εμπειρική μνήμη και η αφήγηση που προέρχεται από αυτήν παράγουν λόγο σαφή, ρέοντα, σε αόριστο χρόνο και με σωστή χρονική σειρά.

Έχοντας  αυτά υπ’ όψιν μας, στην συγκεκριμένη περίπτωση που αναλύεται εδώ παρατηρούμε τα εξής:

- Τα άτομα και ιδιαίτερα η μητέρα παράγουν λόγο που αποσκοπεί κυρίως να πείσει και όχι να μεταφέρει ευθέως πληροφορίες. Όσοι αποπειρώνται να παραπλανήσουν επιλέγουν συγκεκριμένες λέξεις για να επηρεάσουν την αντίληψη του ακροατηρίου τους και αποφεύγουν να μεταφέρουν πληροφορίες. Για παράδειγμα, η φράση «έτρεξα να φωνάξω τους γιατρούς» ενδεχομένως να δίνει την εντύπωση πως το άτομο φώναξε τους γιατρούς, δεν μας λέει όμως κάτι τέτοιο, δηλώνει απλώς μια πρόθεση. Αν το άτομο δεν μπορεί να πει πως φώναξε τους γιατρούς, δεν μπορούμε να το πούμε εμείς εκ μέρους του.

- Και τα δύο άτομα έχουν επίγνωση του ακροατηρίου τους και καθ’ όλη την διάρκεια της συνέντευξης  υπαινίσσονται κυρίως ή αφήνουν να εννοηθούν πράγματα, ενώ δεν δεσμεύονται δηλώνοντας συγκεκριμένα γεγονότα. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούν αρνητικούς τύπους για να αφηγηθούν ή να εξηγήσουν. Δεν διηγούμαστε  λέγοντας τι δεν κάναμε και τι δεν έγινε, διηγούμαστε λέγοντας τι συνέβη.

- Η προσπάθειά τους να πείσουν αφορά και την προσωπική τους ζωή, τονίζοντας την ομαλότητα σε κάθε ευκαιρία. Η μητέρα χρησιμοποιεί πολύ το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο,  ( έχουμε, θέλουμε, κοιτάμε) χωρίς όμως ούτε μια φορά να συνδέει στον λόγο της τον εαυτό της με τον πατέρα.

Οι ενδείξεις που παρουσιάζονται για πιθανά προβλήματα στον γάμο τους από την αρχή του είναι ο χρόνος κατά τον οποίο αρχίζει την αφήγηση ο πατέρας, όπως περιγράφηκε και στην πρώτη ανάλυση. Η αφήγηση αρχίζει το 2013 με την γέννηση της Τζωρτζίνας. Η μητέρα στη συνέχεια υποτιμά την σπουδαιότητα των προβλημάτων. Και οι δύο γονείς αποφεύγουν να απαντήσουν στην ερώτηση πώς είναι η ζωή τους μετά τα τραγικά γεγονότα. Αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο λόγος που τους ωθεί να το κάνουν αυτό αν είναι άσχετο με τα συμβάντα.

- Υπάρχει σημαντικός αριθμός δεικτών μέγιστης ευαισθησίας στον λόγο του πατέρα για την απουσία του από το νοσοκομείο και στις δύο περιπτώσεις, όπως και της μητέρας.Ο λόγος που έφυγαν και το τι συνέβη πριν φύγουν είναι ευαίσθητα σημεία γι’ αυτούς και αποκρύπτονται πληροφορίες.

1) Π: Εγώ έφυγα εκείνο το μεσημέρι επειδή, λόγω, εεε, έπρεπε να πάω να ξυριστώ για την ακρίβεια, λόγω μικροβίων, έφυγα και δεν πρόλαβα να φτάσω σπίτι, μέχρι να φτάσω στο σπίτι ξαναγύρισα.

2) Π: Και το παιδί απεβίωσε. Εγώ ήμουνα στο δρόμο εκείνη την ώρα γιατί ανέβαινα στην Αθήνα πάλι γιατί έπρεπε, είχα επιστρέψει για την δουλειά μου και ξανανέβαινα, ήταν Σάββατο……..(παύση) και δυστυχώς….

3) M:Η Τζωρτζίνα, εγώ έφυγα από το νοσοκομείο, ήρθα εδώ να κάνω ένα μπάνιο, να ηρεμήσω, να κοιμηθώ, γιατί παράλληλα έγιναν κι εξετάσεις οι οποίες έπρεπε να έχει στέρηση ύπνου, και ως λογικό, δεν κοιμόμουν.

 

11. - H μητέρα δίνει σε αυτό το σημείο πολλές λεπτομέρειες για τον λόγο για τον οποίο έφυγε από το νοσοκομείο. Θα σκεφτόταν κανείς να την ρωτήσει γιατί; Είναι φυσικό να αλλάζουν οι γονείς βάρδιες στο νοσοκομείο για να ξεκουράζονται ενδιάμεσα. Το σημείο αυτό είναι ευαίσθητο γι’ αυτήν για κάποιο λόγο. Είναι πιθανό ο λόγος που έφυγε να είναι εντελώς διαφορετικός. Αυτό το απόσπασμα ακολουθεί μετά την μεγάλη παρένθεση που προηγήθηκε.

Επίσης γεννάται το ερώτημα: τι συνέβη πριν φύγει από το νοσοκομείο;

Για να πάμε σε ένα μέρος πρέπει πρώτα να φύγουμε από κάποιο άλλο. Συνήθως λέμε κάτι όπως: Πήγα στο σαλόνι. Δεν λέμε έφυγα από την κουζίνα και πήγα στο σαλόνι αν δεν υπάρχει λόγος να τονίσουμε το γεγονός. Όταν αυτό συμβαίνει και δεν υπάρχει ζήτημα βιασύνης ή έλλειψης χρόνου, ο νους του ατόμου που μιλά σκέφτεται αυτό που προηγήθηκε της αναχώρησης από το σημείο.

Χρονική σειρά

- Οι χρόνοι των ρημάτων που χρησιμοποιούνται εναλλάσσονται διαρκώς από ενεστώτα σε αόριστο. Στα ευαίσθητα σημεία η αφήγηση γίνεται σε ενεστώτα, παραπέμποντας σε αφήγηση ιστορίας και όχι αφήγηση από την εμπειρική μνήμη.

- Άλματα και πισωγυρίσματα στη χρονολογική σειρά των γεγονότων. Όσοι προσπαθούν να παραπλανήσουν δυσκολεύονται να μιλήσουν με χρονολογική σειρά καθώς πρέπει να παραλείψουν μέρος του χρονολογίου ή να το αντικαταστήσουν με κάτι άλλο.

Το πιο σημαντικό σημείο μπερδεμένης χρονολογικής σειράς είναι αυτό που αναφέρεται στο «πανάκι» της Μαλένας. Αυτό το σημείο, όπως και κάθε σημείο εκτός χρονικής σειράς έχει ιδιαίτερη σημασία για το άτομο και χρήζει διερεύνησης, όπως και κάθε φαινομενικά περιττή ή άχρηστη λεπτομέρεια.

-Έντονα σημεία μέγιστης ευαισθησίας στην αφήγηση των «επεισοδίων» από την μητέρα (Σημεία ανάλυσης 2-8,12, 13, 15)

- Ξαφνικά;

Παρατηρούμε το μοτίβο της χρήσης αυτού του επιρρήματος στον λόγο της μητέρας:

-Ξαφνικά ξυπνάει (Μαλένα)

-Ξαφνικά, στον ύπνο της, ξύπνησε (Μαλένα)

 -Ξαφνικά, μπη, ε, κοιμόταν και ξύπνησε (Μαλένα)

-Και ξαφνικά, η Ίριδα ήταν πάλι ένα υγιέστατο παιδάκι…

-Ξύπνησε στον ύπνο του πάλι (Τζωρτζίνα)

-και ξαφνικά, ξυπνάει, σηκώνεται…(Τζωρτζίνα)

Η λέξη ξαφνικά υποδηλώνει κάτι απρόσμενο και η διαρκής χρήση της όσον αφορά τα επεισόδια των παιδιών γεννά ερωτηματικά όπως:

-Γιατί υπάρχει η ανάγκη να προσθέσει περιττές λέξεις όπως, στον ύπνο της, κοιμόταν κλπ. Μόνο αν κοιμάται κανείς μπορεί να ξυπνήσει. Είναι ζήτημα ευαισθησίας για την μητέρα το γεγονός πως το παιδί κοιμόταν;

- Δεν περίμενε η μητέρα να ξυπνήσει το παιδί;  Συνέβη κάτι ενώ το παιδί κοιμόταν; Θα μπορούσε το παιδί να είναι ναρκωμένο;

-Έκανε η μητέρα κάτι που διακόπηκε όταν ξύπνησε το παιδί;

- Όπως χρησιμοποιείται η λέξη κατ’ επανάληψη είναι ενδεικτική πιθανής ενόχλησης και ταλαιπωρίας της μητέρας για το ξύπνημα του παιδιού την δεδομένη στιγμή και αρνητικής προδιάθεσης ως προς το παιδί κάθε φορά που αναφέρεται.

- Φόβος Τζωρτζίνας

Από την αρχή της αφήγησης του περιστατικού που αφορά στην Τζωρτζίνα η μητέρα εισάγει στο λόγο της λέξεις όπως τρέμω, φοβόταν (σημεία ανάλυσης 7,8) και μιλάει επίσης και για δικό της φόβο.

Διαρκώς τονίζεται πως η Τζωρτζίνα ήταν έξυπνο παιδί που καταλάβαινε τα πάντα.

Η μητέρα νιώθει την ανάγκη να αναφέρει πως η Τζωρτζίνα δεν χαλάρωσε παρά μόνο αν η μητέρα της κοιμόταν. (σημείο 12, 13 της ανάλυσης). Εγείρεται το ερώτημα: για ποιο λόγο;

 

- Αναφορά σε ανοικτές πιθανότητες, ενδεχόμενη παραδοχή, απουσία αξιόπιστης άρνησης κατηγορίας.

Όπως επισημάνθηκε και σε προηγούμενη ανάλυση, απουσιάζει εντελώς από τον λόγο της μητέρας η άρνηση των κατηγοριών που της αποδίδονται έστω σαν φήμες ή ισχυρισμοί, αφού δεν υπάρχει επίσημη κατηγορία. Έχει δύο ευκαιρίες να δηλώσει κατηγορηματικά πως δεν ευθύνεται για τον θάνατο των παιδιών της και αποφεύγει να το κάνει. (σημεία 21, 23)

Αντίθετα, γίνεται ένας αριθμός δηλώσεων που είναι απροσδόκητες για έναν αθώο άνθρωπο, στις οποίες αφήνεται να εννοηθεί πως υπάρχει η πιθανότητα ενοχής, όπως:

1) Δηλαδή ένας άνθρωπος δεν πρέπει να σπουδάσει γιατρός, δεν πρέπει να σπουδάσει ιατροδικαστής, γιατί παράλληλα αν σπουδάσεις ιατροδικαστής ή εγκληματολόγος έχεις το άλλοθι τουμπορώ να σκοτώσω.

26. Αποτελεί ανησυχητική ένδειξη να βλέπουμε στον λόγο του ατόμου μια διατύπωση σαν κι αυτή, ειδικά όταν χρησιμοποιείται και αλλαγή προσώπου : ένας άνθρωπος, αν σπουδάσεις, έχεις το άλλοθι, μπορώ να σκοτώσω. Περνάμε δηλαδή από τον οποιονδήποτε στο γενικό εσύ και στη συνέχεια στο εγώ συνδυασμένο με το ρήμα σκοτώνω.

------------------

2) Π: Και στο τονίζω έχουμε ξεκινήσει ήδη νομικές διαδικασίες. Τους δικηγόρους μας δεν τους έχουμε βάλει για μας.

Μ: Ούτεγιατίείμαστε ένοχοι.

Π: Ούτε γιατί είμαστε ένοχοι. Τους έχουμε βάλει για όλο αυτό που γίνεται. Τώρα.

33. Απροσδόκητη και περίεργη σύνταξη συνοδευόμενη από άρνηση.

Το προσδοκώμενο είναι να ακούσουμε την λέξη αθώος όταν το άτομο που μιλά είναι ειλικρινές. Η λέξη «ένοχοι» που εισάγει στο λόγο της η μητέρα θα μπορούσε να προσεγγίζει την έμμεση παραδοχή των κατηγοριών.

--------------

3) Και ξεκαθαρίζω και τονίζω πάλιδεν σημαίνει ότι μια οικογένεια όταν έχει τα προβλήματά της δεν σκοτώνει τα παιδιά της. Για κανένα λόγο.Ούτε για να φέρει τον άντρα πίσω, ούτε για να φέρει τη γυναίκα πίσω, ούτε τίποτα από όλα αυτά που έχω ακούσει.

28. Επανάληψη και έμφαση στην δήλωση η οποία όμως μιλά για μια οικογένεια γενικά και όχι την δική της οικογένεια.

- Δεν έχουν διατυπωθεί υποψίες για την οικογένεια αλλά για αυτή την ίδια.

- Παρατηρούμε πολλές αρνήσεις μαζεμένες και η προτεραιότητα του ατόμου είναι ο σύζυγος. Αφήνει επίσης ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχει άλλος λόγος.

------------------

4)- Εξωγενής παράγοντας λοιπόν να κάνει βραδυκαρδία απ’ ότι ειπώθηκε, μπορεί να υπάρξει. Τώρα πώς, γιατί και τα λοιπά, πιστεύω ότι θα μας το λύσουνε κι αυτό το κομμάτι.

Το άτομο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπήρξε εξωγενής παράγοντας  που επηρέασε την υγεία της Τζωρτζίνας.

Αυτό που προσδοκούμε να ακούσουμε σε αντίστοιχες περιπτώσεις είναι η λέξη αθώος και όχι η λέξη ένοχος, εφ’όσον αυτός που μιλάει είναι αθώος και ειλικρινής.

----------------

5) -δεν διαφωνώ με την οργή του κόσμου, γιατί προφανώς υπάρχουν κι εγκλήματα. Προφανώς υπάρχουν κι εγκληματίες. Δεν είμαστε όλοι όμως.

 

Ο αθώος άνθρωπος δεν δέχεται πρόθυμα την οργή των άλλων και δεν συμφωνεί μαζί τους. Διατυπώνει μια γενίκευση χωρίς να αναφέρεται στην οργή για την συγκεκριμένη περίπτωση.

- Δεν είμαστε όλοι όμως : αυτή η δήλωση αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποιοι από «εμάς» να είναι. Ποιοι είμαστε «εμείς»;

 

6)Μ: Θέλουμε από την άποψη ότι, εμάς τα παιδιά μας χάθηκαν. Τουλάχιστον θα σωθούν.

16.Τουλάχιστον θα σωθούν.

-Ποιοι θα σωθούν; Από τι θα σωθούν; Θα σωθούν τα παιδιά τώρα που είναι νεκρά; Και ποιος δεν μπορεί να σωθεί; Είναι πιθανόν το άτομο να σκέφτεται τον εαυτό του σε αυτό το σημείο;

- Απουσία συναισθημάτων, εστίαση στον εαυτό

Όπως διαπιστώθηκε και στην προηγούμενη ανάλυση, και οι δύο γονείς είναι την στιγμή της συνέντευξης εστιασμένοι στον εαυτό τους και τις δικές τους ανάγκες. Το συναίσθημα που εκφράζει ο πατέρας είναι οργή εναντίον εκείνων που ασχολούνται με την οικογένειά τους και αναπαράγουν «παραπληροφόρηση». Ίσως είναι αναμενόμενη η ενόχληση, θα περιμέναμε όμως να εκδηλωθεί και η συντριβή με κάποιο τρόπο.

Η μητέρα δεν εκφράζει απολύτως κανένα συναίσθημα και επίσης δεν χρησιμοποιεί καθόλου την κτητική αντωνυμία «μου» για κανένα από τα παιδιά της, κάτι εντελώς απροσδόκητο και ενδεικτικό συναισθηματικής απόστασης από αυτά.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η ανάλυση της συνέντευξης μας δείχνει μια πληθώρα δεικτών απόπειρας παραπλάνησης και απόκρυψης πληροφοριών στον λόγο και των δύο ατόμων, κυρίως όμως της μητέρας.

Συνεκτιμούμενοι οι δείκτες οδηγούν στο συμπέρασμα πως το άτομο αποπειράται να παραπλανήσει σε κομβικά σημεία του λόγου του και τα λεγόμενά του χρήζουν εντατικής  διερεύνησης.  Θυμίζουμε πως η παραπλάνηση γίνεται κυρίως μέσω της απόκρυψης κρίσιμων πληροφοριών.

Η συνέντευξη με βάση την ανάλυση θα διευκολύνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που δημιουργούνται σχετικά με τα κίνητρα αυτής της στάσης και την αποκατάσταση της αλήθειας.